Бубні́ць, бубне́ць. Да бу́бен 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бубна́ч, ‑а, м.

Разм. Тое, што і барабаншчык. Тут ускочыў у хату бубнач і схапіў з-пад паліцы бубен. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бубні́ць несов., разг.

1. бить в бу́бен;

2. перен. бубни́ть, бормота́ть, ворча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прабубні́ць сов., разг.

1. проби́ть в бу́бен;

2. перен. пробубни́ть, пробормота́ть, проворча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tambour

[ˈtæmbʊr]

n.

1) бу́бен -на m. (басаві́ты)

2) пя́льцы (для вышыва́ньня)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Абабэ́нчыць ’аб’есціся’ (КТС) < польск. obębnić się ’тс’ (< bębien ’бубен’). Гл. Мартынаў, SlW, 68.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

забубні́ць сов., разг.

1. (забить в бубен, барабан) забараба́нить;

2. перен. забубни́ть, забормота́ть; заворча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бразгу́чы, ‑ая, ‑ае.

Які можа бразгатаць. Браў бубен я бразгучы, плоскі. Каб адагнаць і боль і страх, Я так лупіў, што адгалоскі Звіняць дагэтуль у вушах. Грачанікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тарарычка ’бразготка, бубен’ (у камедыйных творах XVII- XVIII стст., Праблемы філал., 12; Ст.-бел. лексікон). Ад гукапераймальнага тарара, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

развясёлы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Вельмі вясёлы. — Люба, — смальнуў .. [Сашка] развясёлым голасам, — бяры чарку! Чорны. Ліха рэзаў гармонік, екатаў бубен, з подсвістам, з прыпеўкамі таптала вулкавы пыл развясёлае войска. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)