Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
абла́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Разм.
1. Улада, уплыў. Свежы сустрэчны вецер асвяжыў мяне, на нейкую хвіліну адагнаў сон, які браў мяне ў сваю абладу.С. Александровіч.
2. Уладанне, прыналежнасць, здабытак. У сяле ўсялякія чуткі, усякая гутарка, што вядзецца патайна, без усякіх сведак, скора робіцца агульнай абладай.Колас.
3.Аправа (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
setting
[ˈsetɪŋ]
n.
1) ра́мка f. (карці́ны); апра́ва(ка́меня)
2) дэкара́цыя (спэкта́кля)
3) ме́сца, час дзе́і (п’е́сы або́ рама́на)
4) асяро́дзьдзе n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
frame1[freɪm]n.
1. карка́с; касця́к
2. ра́ма, ра́мка;
a window frame ако́нная ра́ма
3.pl.framesапра́ва акуля́раў
4. це́ла; целаскла́д; по́стаць;
a man with a powerful frame мужчы́на магу́тнага целаскла́ду
5. кінака́др
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Пры́талка1 ’перакладзіна паміж вушакамі над дзвярамі’ (Нас., Мат. Гродз.), ’бакавы стаяк асады ў вокнах, дзвярах’ (Бяльк.), пры́талака ’перакладзіна паміж вушакамі над дзвярамі’ (Сцяшк., Інстр. 1, Ян.). З рус.при́толка ’драўляная аправа праёма ў сцяне для дзвярэй, вокнаў; дзвярныя вушакі або аконная шуфляда’; ’слуп у сярэдзіне хаты для падтрымання перагародкі’, ’паша, выган’. Звязана з паталок (гл.) (Фасмер, 3, 367; Праабражэнскі, 2, 127).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Zárge
f -, -n
1) во́бад, абадо́к, край
2) ра́ма (у акне); дзвярна́я каро́бка
die ~ éines Édelsteines — апра́ва кашто́ўнага ка́меня
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пісто́н
(фр. piston, ад іт. piston)
1) невялікі металічны каўпачок з выбуховым рэчывам для запальвання зарада ў патронах або снарадах;
2) круглая металічная аправа, механічна прымацаваная да дзірачак у скуры, кардоне і інш., якія зроблены для зацягвання шнуркоў;
3) клапан у музычным медным духавым інструменце.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пісто́н, ‑а, м.
1. Невялікі металічны каўпачок у ружэйных патронах або снарадах з выбуховым рэчывам, якое ўзрываецца ад удару. Развязаўшы дрот і дастаўшы капшук з порахам і пістонамі, дзед з Міколкам рушылі ў паход.Лынькоў.// Склееныя па краях два невялікія кружочкі паперы з порахам унутры для цацачных ружжаў і пісталетаў. Агульнымі сродкамі мы здабывалі порах, папяровыя пістоны.Бядуля.
2. Круглая металічная аправа, механічна прымацаваная да дзірачак у скуры, картоне і пад., якія зроблены для зацягвання шнуркоў. На левай назе парваны шнурок: ён звязаны, і яго вузел тырчыць паміж пістонаў вялікаю бародаўкаю.Баранавых.
3.Спец. Клапан у музычным медным духавым інструменце.
[Фр. piston.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)