1) адміністра́тар -а, кіраўні́к -а́, арганіза́тар -а, урадо́вец -ўца m.
2) Law адміністра́тар -а, выкана́льнік тэстамэ́нту, паве́рнік -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
старэ́йшына, ‑ы, м.
1.Гіст.Кіраўнік радавой абшчыны, які выбіраецца са старэйшых і самых паважаных яе членаў.
2. Самы вопытны, спрактыкаваны, паважаны член якога‑н. калектыву. Мы ўсе любілі яго [Якуба Коласа]. Маладзейшыя літаратары, мы часта раўнавалі свайго старэйшыну да людзей, якіх ён лічыў сябрамі.Брыль.
•••
Савет старэйшыягл. савет.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экза́рх
(гр. eksarchos = кіраўнік, галава)
галава царкоўнай акругі ў праваслаўнай царкве.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
прэсві́тэр
(гр. presbyteros = старэйшына)
1) свяшчэннік у праваслаўнай і каталіцкай царкве;
2) кіраўнік пратэстанцкай рэлігійнай абшчыны ў Англіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сцюа́рд
(англ. steward)
1) афіцыянт на пасажырскім судне ці пасажырскім самалёце;
2) кіраўнік буйной гаспадаркі, эканом у Англіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
прэзідэ́нт
(ням. President, ад лац. praesidens, -ntis = літар. які сядзіць наперадзе)
1) выбарны кіраўнік дзяржавы ў большасці краін з рэспубліканскай формай праўлення;
2) кіраўнік буйной навукова-даследчай установы, таварыства, фірмы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Пракура́тар (гіст.) ’асоба, якая кіравала чыёй-небудзь маёмасцю, маёнткам, гаспадаркай’ (ТСБМ), ст.-бел.прокураторъ ’адвакат, абаронца, апякун’ (1509 г.), са ст.-польск.procurator ’апякун, упаўнаважаны, дарадца’ (Булыка, Лекс. запазыч., 44). Сучаснае польск.prokurator ’адвакат; распарадчык маёмасцю ў манастыры’, што непасрэдна ўзыходзіць да лац.prōcūrātor ’кіраўнік маёмасцю; апякун; дарадца’ (Банькоўскі, 2, 782).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
włodarz
м.
1.кніжн. галава; кіраўнік; гаспадар;
~e miasta — кіраўніцтва горада;
2.уст. стараста
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ДЗЯРЖА́ЎНЫ САКРАТА́Р,
адна з вышэйшых службовых асоб у некат. краінах, чл. урада. У ЗША — кіраўнікдзярж. дэпартамента (ведамства замежных спраў), у Вялікабрытаніі — афіц. тытул міністраў (унутр. спраў, абароны і інш.), у Францыі — нам. міністра або кіраўнік ведамства, у Расійскай імперыі з 1810 — нач.Дзярж. канцылярыі (аддзел справаводства ў Дзярж. савеце).