złamanie

н.

1. пералом;

złamanie ręki — пералом рукі;

2. парушэнне;

na złamanie karku — на злом галавы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

утулі́ць разм

1. (схаваць, увабраць унутр) verbrgen* vt, stcken vt;

2. (прыціснуць вушы да галавы) nlegen vt, drücken (an A);

конь утулі́ў ву́шы das Pferd lgte die hren an

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

aggravate

[ˈægrəveɪt]

v.t.

1) паго́ршваць, узмацня́ць

His bad temper was aggravated by a headache — Яго́ны благі́ настро́й паго́ршыўся ад бо́лю галавы́

2) informal злава́ць, раздражня́ць, дражні́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

галава́ ж

1. Kopf m -(e)s, Köpfe, Haupt n -(e)s, Häupter;

з галав ы́ да ног [пя́так] von Kopf bis Fuß, vom Schitel bis zur Shle;

зме́раць з галавы́ да ног von ben bis nten mstern;

2. (кіраўнік) Führer m -s, -, Chef [ʃɛf] m -s, -s, berhaupt n -(e)s, -häupter;

3. (пра жывёл) Stück n -(e)s, -e;

пяць гало́ў аве́чак fünf Schfe;

4. (пярэдняя частка чаго-н) vrderer Teil;

галава́ кало́ны вайск Kolnnenspitze f -, -n;

у мяне́ гэ́тага і ў галаве́ не было́! ich habe überhupt nicht darn gedcht!;

спі́хваць з хво́рай галавы́ на здаро́вую die Schuld auf inen nderen scheben* [bwälzen];

не ве́шай галавы́ lass den Kopf nicht hängen, Kopf hoch;

вы́кінуць з галавы́ sich (D) aus dem Kopf schlgen*;

гэ́та ў мяне́ вы́лецела [вы́скачыла] з галавы́ das ist mir entfllen, darn habe ich nicht mehr gedcht;

гэ́та не выхо́дзіць у мяне́ з галавы́ das geht mir nicht aus dem Sinn;

у мяне́ ў галаве́ закружы́лася mir wurde schwnd(e)lig;

дуры́ць галаву́ каму j-m auf die Nrven gehen*; belästigen vt;

на сваю́ галаву́ zum igenen Schden;

адка́зваць галаво́ю voll verntwortlich sein (за што für A);

як снег на галаву́ wie (ein Blitz) aus hiterem Hmmel;

ён чалаве́к з галаво́й er hat inen klgen Kopf

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АЛАМЕТРЫ́Я

(ад ала... + ...метрыя),

гетэрагонія, нераўнамерны рост асобных частак цела ў працэсе развіцця жывёльнага арганізма. Бывае адмоўнай (напр., запаволены рост галавы ў адносінах да ўсяго цела ў дзіцяці) і станоўчай (напр., паскораны рост рагоў у жвачных жывёл). Парушэнне ўзаемадзеяння паміж развіццём асобных частак арганізма жывёлы адбываецца пры хуткім павелічэнні агульных памераў цела за кошт простага прадаўжэння перыяду росту, без адначасовай перабудовы карэляцый.

т. 1, с. 227

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

А́ГА

(Bufo marinus),

рапуха атр. бясхвостых. Сустракаецца ў Паўд. і Цэнтр. Амерыцы.

Даўж. цела да 25 см. Па баках галавы вял. калявушныя залозы (паратыды). Мае найб. развітыя сярод земнаводных лёгкія. Актыўная ноччу. Самка адкладвае да 35 тыс. ікрынак. Вельмі пражэрлівая: корміцца насякомымі, малюскамі і інш. дробнымі жывёламі. Разводзяць для знішчэння шкоднікаў на плантацыях цукр. трыснягу. Атрутнымі выдзяленнямі скурных залоз ага змазваюць наканечнікі стрэл.

т. 1, с. 68

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ГА́НГА,

у старажытнаіндыйскай міфалогіі нябесная рака, якая спусцілася на зямлю, увасабленне інд. р. Ганг. Калі Ганга падала з неба, яе прыняў на сваю галаву Шыва (каб не разбурала цяжарам зямлю), а з яго галавы рака сцякала ўніз ужо сямю патокамі. Шануецца індусамі як свяшчэнная, яе воды быццам бы ачышчаюць ад грахоў, збаўляюць ад хвароб. Гал. цэнтры паломніцтва — Хардвар, Алахабад, Варанасі, Сагар і інш.

т. 5, с. 21

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

erifern

(sich) (über A) увайсці́ ў аза́рт, гарачы́цца, браць да галавы́; злава́ць

sich für sine Minung ~ — го́рача адсто́йваць сваю́ ду́мку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

здзе́рці, здзяру, здзярэш, здзярэ; здзяром, здзераце; пр. здзёр, здзерла і здзёрла; зак., што.

Тое, што і садраць. [Трахім] здзёр з паленцаў белыя скруткі бяросты і падпаліў дровы. Савіцкі. — Гэты рыжы д’ябал .. здзёр з мяне за фурманку шалёную суму. Шамякін. Эх, свавольнік палявы [вецер], Здзёр панаму з галавы! Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паты́ліца, ‑ы, ж.

Задняя частка галавы. [Раман] шпарка хадзіў за плугам і толькі на заваротах выціраў мокры лоб, адсоўваючы на патыліцу шапку. Колас. Квяцістая хустачка .. [Зосі] з’ехала на плечы, адкрыўшы гладка зачасаныя цёмныя валасы, заплеценыя ў косы і завязаныя ў вузел на патыліцы. Хадкевіч.

•••

Чухаць патыліцу гл. чухаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)