панавя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. чаго. Зрабіць шляхам вязання многа чаго‑н. Панавязваць пальчатак.
2. што. Пачапіць, завязаць што‑н. усім, многім. Панавязваць званкі на шыю жывёле.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папаме́шваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папамясіць.
папаме́шваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папамяшаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папарыва́ць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папарваць.
папарыва́ць 2, ‑ае; зак., што, чаго і без дап.
Разм. Тое, што і папары́ць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыле́зці, ‑лезу, ‑лезеш, ‑лезе; зак.
1. Паўзком або пералазячы, пралазячы праз што‑н., наблізіцца, дабрацца 1 да чаго‑н.
2. перан. Разм. Прыстаць, прычапіцца да каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разлаго́дзіць, ‑годжу, ‑годзіш, ‑годзіць; зак., каго.
Разм. Зрабіць лагодным, больш лагодным. — Ну чаго, чаго ты так маркоцішся? — змяніла тон Адэля і абняла яго.. — і гэтым разлагодзіла бацьку. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сучле́ніцца, ‑ніцца; зак.
1. Кніжн. Злучыцца, аб’яднацца (пра часткі чаго‑н.).
2. Змацавацца (пра часткі, дэталі, секцыі чаго‑н.).
3. Змацавацца рухомым або паўрухомым злучэннем (пра косці, храсткі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ка́льва ’каліва’ (Сцяц.), кальво ’тс’ (карэліц., Нар. лекс.), кальва ’адно гняздо бульбы’ (Сцяшк.), кальва, кальво ’асобная расліна’ (Сл. паўн.-зах.), кальво ’малая колькасць, трошкі чаго-н.’ (пруж., Сл. паўн.-зах.). Што датычыць формы, параўн. кальбель, калыбель, адносна этымалогіі гл. каліва.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Люк ’адтуліна (звычайна з векам) для пранікнення ўнутр або на паверхню чаго-небудзь’ (ТС), ’лаз у пограб’ (клім., Мат. Маг.). Запазычана з рус. люк ’тс’, якое ў пач. XVIII ст. (люйк) з гал. luik < с.-н.-ням. lûke (Фасмер, 2, 545).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыстро́міцца ’прыладзіцца, уладкавацца, прыстасавацца’, прыстро́млены ’прыладжаны да чаго-небудзь’ (Мат. Гом.), прыстро́м ’прымак’ (Мат. Маг.). Укр. пристроми́ти ’прыкалоць, прабіўшы чым-небудзь вострым (калом, дзідай і пад.)’. Да стром, стро́мкі, стрэ́мка (гл.). Беларускія словы маюць пераважна пераноснае значэнне ў параўнанні з украінскім.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыту́ліца ’жаўтазель фарбавальны, Genista tinctoria L.’ (Ласт., Кіс.). Магчыма, адаптаванае польск. przytulia ’павіліца, Galium aparine’, якое ад przytulić się па ўласцівасці расліны прыхіляцца, чапляцца, прытуляцца да чаго-небудзь (Махэк, Jména, 219). На жаўтазель назва была перанесена з-за той жа ўласцівасці.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)