náschhaft
a
1) сма́чны (пра кавалачак i г.д.)
2) які́ лю́біць сма́чнае
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Abgötteréi
f - ідалапакло́нніцтва
mit j-m ~ tréiben* — абажа́ць, го́рача любі́ць (каго-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
брыдкасло́ў, ‑слова, м.
Чалавек, які любіць ужываць брыдкія, нецэнзурныя словы. Зеляноў не выпрабоўваў, ён не шэф жандараў, ён проста зневажальнік, патаемны брыдкаслоў і аматар адвесці душу. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыно́с, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыносіць — прынесці.
2. Уст. Тое, што прыносіцца ў выглядзе дару, падарунка. Не любіць з носам, а з прыносам. Прымаўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
allergic
[əˈlɜ:rdʒɪk]
adj.
1) алергі́чны
an allergic reaction — алергі́чная рэа́кцыя
to be allergic to — мець але́ргію да чаго́
2) Sl. які́ мо́цна ня лю́біць
to be allergic to work — ня любі́ць працава́ць, быць гультаём
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
loving [ˈlʌvɪŋ] adj.
1. які́/што каха́е, лю́біць;
from your loving son ад ва́шага лю́бячага сы́на;
peace-loving міралюбі́вы
2. лю́басны;
a loving look лю́басны по́гляд
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
bookworm
[ˈbʊkwɜ:rm]
n.
1) “кнігае́д”, чалаве́к, які́ лю́біць чыта́ць, кні́жнік -а m.
2) кні́жная моль
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Прылюбі́ць ’упадабаць; прымаць з прыемнасцю’ (Нас.; б.-каш., ГЧ), сюды ж прылюбоўнік (= рус. прелюбодей) (Тураўшч., 1, 59). Прэфіксальнае ўтварэнне ад любі́ць (гл.) з развіццём семантыкі. Укр. прилюби́ти, прилюбля́ти ’зачараваць, прывабіць, любіць, прымаць з прыемнасцю’, прилюби́тися ’прыахвоціцца’. Стараж.-рус. прилюбитисѧ ’аддацца любві’: Богови прилюбистеся (1578, Сразн.), рус. дыял. прилюби́ть, прилюба́ть ’аказваць садзейнічанне, дапамагаць’, прилюби́ться ’спадабацца, прыйсціся да густу, да спадобы’. Гл. таксама ЕСУМ, 3, 319–320.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прызна́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прызнаць.
2. у знач. прым. Які карыстаецца агульным прызнаннем; агульнавядомы. Прызнаны завадатар. Прызнаны вучоны. □ Полькі — красуні прызнаныя, любіць умеюць! Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пясту́н, пестуна, м.
1. Той, хто любіць песціцца; балаўнік.
2. Той, каго вельмі песцяць, распешчваюць. [Алень] прыблудзіўся на батарэю яшчэ зімой і, як расказваюць, быў пестуном гарматных разлікаў. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)