Verbum

адхо́нны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і адхоністы. Разложыстыя круглаверхія вербы, узняўшы над вадою карэнне, абступаюць адхонны пясчаны бераг. Колас.

аклі́кнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Адазвацца, падаць голас. Смуглявы малады чалавек толькі ўсміхнуўся і аклікнуўся адным словам: — Здорава! Колас.

абаро́тлівы, ‑ая, ‑ае.

Той, хто ўмела вядзе справы; вынаходлівы, энергічны. Чыкілевіч — абаротлівы, кемлівы чалавек, спрытны гаспадар, жыве наводшыбе. Колас.

дано́счык, ‑а, м.

Той, хто зрабіў данос, займаецца даносамі; даказчык, нагаворшчык. Прыяцелі прызначылі Саўку ролю правакатара і даносчыка. Колас.

дара́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Абл. Парада. Якуб часамі даваў такія гаспадарскія дарады, што дзядзька толькі здзіўляўся. Колас.

дарэ́ктар, ‑а, м.

Уст. Дамашні настаўнік. — Ну, ты, Костусь, чытаць любіш? — Дарэктар Костуся пытае, Абы хоць гутарка якая. Колас.

дзіця́тка, ‑а, н.

Разм. Ласк. да дзіця (у 1, 2 знач.). Марына знае нораў сына — Дзіцятка трэба пакарміць. Колас.

камарэ́ча, ‑ы, ж., зб.

Разм. Камары. Так і ляжыць .. [балота], засланае прэллю гнілых туманоў, поўнае машкары, камарэчы, разносячы заразу. Колас.

канакра́дства, ‑а, н.

Крадзеж коней; занятак канакрада. У Вепрах былі і Саўкавы прыяцелі, даўнейшыя хаўруснікі па часці канакрадства. Колас.

кля́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што і без дап.

Разм. Назойліва прасіць, выпрошваць. Аб чым яшчэ клянчыць, прасіць? Колас.