гучо́к, ‑чка, м.
Абл. Маладая галінка; атожылак, парастак. — Сена дастанем, насячом гучкоў, вецця, галін — не падохне жывёла. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)