Ніжні пярэдні край сукенкі, кашулі і пад. Воля падхапіла ручкамі шырокую сінюю спаднічку, і бацька пачаў сыпаць ёй у прыпол цукеркі.Арабей.Павольна хадзілі, падаткнуўшы прыполы шырокіх спадніц, кабеты — палолі траву, выбіралі агуркі.Сачанка.Праз акно было відаць, як гаспадар з прыполу кашулі сыпаў зерне.Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
berry
[ˈberi]1.
n.pl. -ries
1) я́гада f., dim., я́гадка f.
2) зе́рнеn., крупі́нка f.
2.
v.t.
1) зьбіра́ць я́гады
2) радзі́ць я́гады
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
гран
(лац. granum = зерне)
1) адзінка аптэкарскай вагі або вагі каштоўных металаў і камянёў, роўная 62,2 мг (у Англіі яна складае 64,8 мг);
2) перан. мізэрная велічыня.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
корн
(ням. Korn = зерне)
1) вага высакароднага металу ў манеце;
2) зярністая шурпатая паверхня каменя ў літаграфіі, металічнай пласцінкі ў афсетным спосабе друку або спецыяльнай паперы (корнпапір).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
эхінако́к
(н.-лац. echinococcus, ад гр. echinos = вожык + kokkos = зерне)
гельмінтсям.саліцёраў, паразітуе ў кішэчніку сабак, ваўкоў, лісоў, катоў, а ў лічынкавай стадыі і ў чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Bóhne
f -, -n
1) фасо́ля; боб
2) зе́рне
Káffee in ~n — ка́ва ў зярня́тах
3) цуке́рка
kéine ~! — ніко́лькі!, нізва́ння!
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Зо́бка ’аброчная торба’ (Сцяц.). Рус.арл., свярдл., бранск.зобка ’кош’. Ад зоб (гл.) з суфіксам ‑к‑а; значэнне: ’зерне (корм)’ > ’месца для корму’ > ’кош’ > ’торба’. Аналагічнае развіццё значэння ў лат.zebenieks ’торба з аўсом для каня’. Сцяцко, Словаўтв., 109.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мачы́на ’зерне маку’, ’каліва, маласць’ (івац., Жыв. сл.; ТС, Ян.), укр.мачи́на ’тс’. Паўд.-бел.-укр. ізалекса, утвораная пры дапамозе суфікса ‑ін‑а ад мак (гл.). Чэш.mačinka ’галінка з пладамі садавіны’, ’«сэрца» галоўкі салаты’ з matć‑ < matka (Махэк₂, 347).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мярцвя́к, мірцьвяк ’нябожчык’ (ТСБМ, Кліх, Бяльк.; паўн.-усх., КЭС), дзятл.мертвя́к ’зерне, якое не дае ўсходаў’ (Сл. ПЗБ). Укр.мертвʼя́к, рус.анеж.мертвя́к. Усх.-славянскае. Да мёртвы (гл.). Аб суфіксе ‑akъ гл. Слаўскі, SP, 1, 89; Сцяцко, Афікс. наз., 130–131.