адстрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.
1. Прастрачыць, прашыць што‑н. Адстрачыць складку. // Выстрачыць, аздобіць строчкай. Адстрачыць варты пінжака.
2. Скончыць страчыць (пра кулямёт і інш.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дасушы́ць, ‑сушу, ‑сушыш, ‑сушыць; зак., што.
1. Скончыць сушыць што‑н., высушыць поўнасцю. Дасушыць бялізну. Дасушыць сена.
2. і чаго. Насушыць дадаткова чаго‑н. Дасушыць сухароў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адпла́каць
1. (скончыць плакаць) áufhören zu wéinen;
2. (праплакаць пэўны час) etw. éinige Zeit bewéinen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
wégwerfen
*
1.
vt выкі́дваць, адкі́дваць
das Lében ~ — ско́нчыць жыццё самагу́бствам; марнава́ць жыццё
2.
(sich) уніжа́цца, прыніжа́ць сваю го́днасць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дадзяўбці́, ‑дзяўбу, ‑дзяўбеш, ‑дзяўбе; пр. дадзёўб, ‑дзяўбла, ‑ло; ‑дзяўбём, ‑дзяубяце; зак., каго-што.
1. Здзяўбці да канца. Куры дадзяўблі корм.
2. Скончыць дзяўбці; прадзяўбці. Дадзяўбці дзірку Золатам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ад’е́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Скончыць, перастаць енчыць. / у перан. ужыв. Даўно адзванілі ў царкве — адпраўлялася праваслаўная імша. Ад’енчылі таксама і касцельныя званы — адпраўлялася імша каталіцкая. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
даме́сці, ‑мяту, ‑мяцеш, ‑мяце; ‑мяцём, ‑мецяце; пр. дамёў, ‑мяла, ‑ло; заг. дамяці; зак., што.
Скончыць месці; падмесці да якога‑н. месца. Дамесці хату. Дамесці двор да паловы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Наодлукі ’абы-як (рабіць)’ (беласт., Ніва, 5 жніўня 1979 г.), параўн. укр. наодлуці ’аддзяліўшыся’. Семантычна цяжка звязаць беларускае і ўкраінскае словы; магчыма, да адлучыць ’аддзяліць’ (гл. лучыць) у сэнсе ’адвязацца, адчапіцца’, тады першапачатковае значэнне прыслоўя было б ’абы адвязацца (рабіць)’. Фармальна суадноснае серб.-харв. ддлука ’рашэнне’ дэманструе процілеглую семантыку як вытворнае ад дзеяслова одлучити ’скончыць, падвесці вынікі і пад.’ Іншая версія: да лука ’выгін, крывізна’, *на‑од‑лукі адпавядала б семантычна рус. ’вкривь и вкось’, параўн. улукаткі ’зігзагамі (бегчы)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
данасі́ць, -нашу́, -но́сіш, -но́сіць; -насі́; -но́шаны; зак.
1. што. Скончыць насіць што-н., перанесці поўнасцю з аднаго месца на другое.
Д. салому ў пуню.
2. што. Канчаткова знасіць (вопратку, абутак).
Д. боты да дзірак.
3. каго. Нарадзіць дзіця не раней за нармальны тэрмін.
Парадзіха данасіла дзіця.
|| незак. дано́шваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
дапіса́ць, -пішу́, -пі́шаш, -пі́ша; -пішы́; -пі́саны; зак., што.
1. Скончыць пісаць што-н.; напісаць да якога-н. месца.
Д. пісьмо.
Д. пейзаж.
2. Дадаць да напісанага; прыпісаць.
Д. некалькі радкоў.
У ведамасці ўсё можна д.
|| незак. дапі́сваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. дапі́ска, -і, ДМ дапі́сцы, ж. і дапі́сванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)