дубо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да дуба (у 1 знач.). Дубовы лес. Дубовы ліст. Дубовы корань. // Зроблены з дубу. Дубовы стол. Дубовыя дзверы. Дубовая паля.

2. перан. Разм. Грубы, нязграбны, няскладны. Дубовы стыль. Дубовая мова. □ Толя злуе, што ў мяне тупы слых і дубовыя пальцы. Скрыган. // Нячулы, чэрствы, абыякавы да іншых. — У вашага сына, мабыць, такое дубовае сэрца, што нічым яго не прасвідруеш. Бядуля.

•••

Дубовая галава гл. галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

abrasive

[əˈbreɪsiv]

1.

adj.

1) абразі́ўны; шліфава́льны

2) рэ́зкі, гру́бы

an abrasive voice — рэ́зкі го́лас

2.

n.

абразі́ў -ву m., шліфава́льны матэрыя́л

Sandpaper is an abrasive — Нажда́чная папе́ра — абразі́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

намёк м Ándeutung f -, -en, Ánspielung f -, -en, Wink m -(e)s, -e;

то́нкі намёк féine Ánspielung;

гру́бы намёк Wink mit dem Záunpfahl;

гавары́ць намёкамі in Ándeutungen réden;

на́ват намёку няма́ kéine Spur

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

то́нкі, -ая, -ае.

1. Невялікі ў папярочным сячэнні, у абхваце.

Тонкія ніткі.

Тонкія пальцы.

Тонкая бярозка.

2. Невялікі па шырыні, вузкі.

Тонкая рыска.

3. Пра гукі, голас: высокі.

Т. голас.

4. Пра твар, рысы твару: не грубы, прыгожа абрысаваны.

Тонкія рысы твару.

5. Складаны, выкананы з вялікай увагай, умела, па-мастацку.

Тонкая работа.

Тонкая разьба.

6. Пра смак, пах і пад.: вытанчаны, не рэзкі.

Т. водар кветак.

7. Пра розум, мысленне, гумар і пад.: гібкі, праніклівы, які схоплівае малапрыметнае.

Т. розум.

Тонкая крытыка.

8. Чуллівы, які ўспрымае самыя слабыя раздражненні (пра органы пачуццяў і іх дзейнасць).

Т. слых.

|| наз. то́нкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

drástisch

a

1) адчува́льны, жо́рсткі, гру́бы

еіn drástisches Béispiel — яскра́вы пры́клад

drástische Máßnahmen — круты́я ме́ры [за́хады]

2) мед. моцнадзе́йны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

vulgar

[ˈvʌlgər]

adj.

1) гру́бы, вульга́рны

vulgar language — гру́быя сло́вы, гру́бая мо́ва

2) пашы́раны, шыро́ка ўжыва́ны; звыча́йны

vulgar prejudices or superstitions — пашы́раныя прадузя́тасьці або́ забабо́ны

3) про́станаро́дны (пра гаво́рку, мане́ры)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прыміты́ўны

(лац. primitivus)

1) нескладаны, залішне проста зроблены (напр. п. механізм);

2) недастаткова глыбокі, спрошчаны (напр. п. падыход);

3) грубы, з вузкім абмежаваным поглядам (напр. п. чалавек);

4) першабытны, які знаходзіцца на нізкіх ступенях развіцця (напр. п-ыя плямёны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

БРУТАЛІ́ЗМ

(ад англ. brutal грубы),

неабруталізм, кірунак архітэктуры, прадстаўнікі якога імкнуцца максімальна выявіць архітэктоніку простых і грубых арх. масаў. Узнік у 1950-я г. ў Вялікабрытаніі (арх. А. і П.Смітсаны), пашырыўся ў Зах. Еўропе, ЗША і Японіі. Праграмнае для бруталізму — адмаўленне ад дэкар. прыёмаў, якія хаваюць натуральную фактуру жалезабетону, цэглы, сталі, шкла і інш. матэрыялаў. Сярод найб. вядомых пабудоў гэтага кірунку: школа ў Ханстэнтане (1949—54) і будынак рэдакцыі час. «Эканаміст» у Лондане (1964, арх. абодвух Смітсаны), ін-т Марчалонджы ў Мілане (1959, арх. В.Вігано), жылы комплекс Парк-Хіл у Шэфілдзе (1955—61, арх. Дж.Лін, А.Сміт і інш.), лабараторыі А.Н.Рычардса Пенсільванскага ун-та ў Філадэльфіі (1957—61, арх. Л.Кан).

Літ.:

Бэнем Р. Новый брутализм: Этика ил эстетика?: Пер. с англ. М., 1973.

т. 3, с. 271

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

rude [ru:d] adj.

1. (to) гру́бы, няве́тлівы; абра́злівы;

Don’t be rude to your father. Не грубі бацьку.

2. непрысто́йны

3. fml рэ́зкі;

a rude shock рапто́ўны шок

4. lit. прыміты́ўны

♦

in rude health BrE, dated мо́цнага здаро́ўя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

хам, ‑а, м.

1. Уст. Пагардлівая назва чалавека ніжэйшага саслоўя, звычайна селяніна (у мове паноў). Уваходзіць перапалоханы галоўны аконам. У руках яго папера. — Ясны пане! Якую агідную паперу падалі пану гэтыя хамы з Выганаў і з Высокага! Колас. Эх, дзяцюк, хама ўнук, Сын бяды і працы, Чаго прэш, як сляпы, У панскія палацы? Купала.

2. Разм. лаянк. Грубы, нахабны чалавек. [Марылька:] Як жа я з табою жыць буду, з такім хамам? [Няміра:] — Ага, Цывін настройвае цябе супроць мяне?! Чорны.

[Ад імя Хама, сына Ноя, які, паводле біблейскага сказання, быў пракляты бацькам за непашану.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)