ашкляне́лы, ‑ае.

Які стаў падобны на шкло; застылы (пра вочы). Ашклянелыя вочы забітых пазіралі безнадзейнасцю смерці ў далёкае неба. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзе́рбнік, ‑а, м.

Невялікі ястраб. У гэты момант, быццам з неба, на галлё зваліўся дзербнік — страшэнны вораг дробных птушак. Ігнаценка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каламу́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць, якасць каламутнага. Відаць было па каламутнасці неба, што фабрычныя коміны пазвычайнаму сапуць густымі камякамі дыму. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ультрамары́навы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ультрамарыну. Ультрамарынавая фарба.

2. Які мае колер ультрамарыну; ярка-сіні. Ультрамарынавае неба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

canopy

[ˈkænəpi]

1.

n., pl. -pies

1) балдахі́н -а m. (над тро́нам, ло́жкам)

2) наве́с, по́лаг -у m.

under the canopy of the trees — пад за́сеньню дрэ́ваў

3) не́ба n., ку́пал не́ба

4) ку́пал парашу́та

2.

v.t.

прыкрыва́ць балдахі́нам, наве́сам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

застла́ть сов., в разн. знач. засла́ць, мног. пазасціла́ць;

застла́ть пол ковро́м засла́ць падло́гу дывано́м;

дым застла́л не́бо дым засла́ў не́ба;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

засце́ньвацца, ‑аецца; незак.

Разм. Зацягвацца, засланяцца чым‑н. Яшчэ з вечара неба з паўднёвага боку засценьвалася дымнаю павалокаю лёгкіх воблакаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухмато́рны, ‑ая, ‑ае.

З двума маторамі. На другі дзень уначы саслізнуў з чорнага неба на асветленую кастрамі пляцоўку двухматорны самалёт. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўне́ба, н.

Палавіна неба. Паўнеба на захадзе было пакрыта агромністай цёмнай хмарай. Лынькоў. Пачало паказвацца сонца. Ранішняя зара ахапіла паўнеба. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіне́ц, ‑нца, м.

1. Рыба сямейства карпавых.

2. Абл. Сінеча (пра неба). Далёка ў сінец гарызонта забягалі шырокія папрыбіраныя палі. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)