бяздо́льны, ‑ая, ‑ае.
Які не мае шчаслівай долі; няшчасны. Ад родных ніў, ад роднай хаты У панскі двор дзеля красы Яны, бяздольныя, узяты Ткаць залатыя паясы. Багдановіч. Той час мінуў, калі ў бядзе і скрусе Рабом палоскі вузкай і сахі Быў люд бяздольны даўняй Беларусі — Жыхар нізін, балот і пушч глухіх... Звонак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пе́кальнік ’той, хто адпраўляе ў пекла’ (Рам.), смал. пеке́льнік ’памагаты д’ябла’, укр. пеке́льник ’д’ябал, жыхар пекла’. Запазычана з польск. piekielnik ’д’ябал; асуджаны на вечныя пакуты; бязбожнік; скандаліст’ < ст.-чэш. pekelník ’д’ябал; пракляты чалавек у пекле’ са зменай націску пад уплывам пе́кла, параўн. пяке́льны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Attic
[ˈætɪk]
1.
adj.
1) аты́цкі
2) клясы́чны (стыль)
2.
n.
жыха́р Аты́кі; аты́цкі дыяле́кт
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
woodman
[ˈwʊdmən]
n., pl. -men
1) лесару́б -а m.
2) жыха́р ле́су, лесаві́к -а́ m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Nassáuer
m -s, -
1) разм. утрыма́нец, нахле́бнік
2) жыха́р го́рада На́сау
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Éinheimische
sub m, f -n, -n мясцо́вы жыха́р, мясцо́вая жыха́рка, ту́былец
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
расхрабры́цца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Разм. Набрацца храбрасці; асмялець. А вось аднойчы, як Ваня расхрабрыўся і правёў дзяўчыну з суседняй вёскі, там палічылі, што ён больш не прускі жыхар, а іх. Сергіевіч. Выпіла і яна, Зося. І расхрабрылася. Пазірала-пазірала на Аўгена Лявонавіча і раптам запыталася: — Аўген Лявонавіч, а хто такая Фру-фру? Лупсякоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
local1 [ˈləʊkl] n.
1. звыч. pl. тутэ́йшы, тубы́лец, мясцо́вы жыха́р
2. BrE, infml бліжэ́йшы паб, бліжэ́йшая піўна́я
3. AmE пры́гарадны аўто́бус/цягні́к (які спыняецца на ўсіх прыпынках)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Viennese
[vi:əˈni:z]
1.
adj.
ве́нскі
2.
n.
1) ве́нец -ца m. (жыха́р Ве́ны)
2) ве́нская гаво́рка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Памор’е ’старая назва паўночных рускіх зямель на берагах Белага мора, Анежскага возера і рэк, якія ў іх упадаюць; старая назва паўночнай часткі Польшчы, якая прымыкае да Балтыйскага мора’ (ТСБМ). З рус. помо́рье < море; параўн. таксама польск. pomorze, чэш. pomoří (Фасмер, 3, 323). Сюды ж памор, паморка ’жыхар(ка) памор’я’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)