пу́шча

1. Вялікі, густы, непраходны, векавы лес (БРС); пераважна ліпавы (Тал. Мядзв.); густы зараснік у лесе (Жытк.).

2. Непраходныя балоты (Палессе Талст.).

3. Бязлюдныя, глухія, лясныя месцы (Нас. АУ, Слаўг.).

□ Белавежская пушча Брэсц., ур. Пушча (поле) каля в. Кліны Бял.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дым м Rauch m -(e)s;

густы́ дым Qualm m -(e)s;

е́дкі дым béißender Rauch;

дым падыма́ецца ўго́ру Rauch steigt auf;

◊ дзе дым, там і аго́нь wo Rauch ist, da ist auch Féuer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

рэ́дкі

1. (не густы) licht (пра лес і г. д); spärlich, schütter (пра валасы і г. д); dünn (пра насельніцтва);

2. (які сустракаецца не часта) sélten;

рэ́дкі мета́л хім séltenes Metáll;

3. (выдатны) sélten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

гу́ста,

1. Прысл. да густы.

2. безас. у знач. вык. Вельмі многа, поўна, у дастатку. — Ну, гэта не заўсёды так бывае, — запярэчыў Саўка, — калі пуста, а калі і густа. Колас. // (з адмоўем: не густа). Вельмі мала. Камуністаў у раёне было не дужа густа, і амаль усе яны стаялі на адказных работах. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыпу́н ​1, ‑а, м.

1. Від лебедзя з чырвона-чорнай дзюбай і моцна выгнутай шыяй, які жыве па лесастэпавых азёрах; птушка атрада гусепадобных. Буслы.. з цікавасцю разглядалі шыпуна і не саступалі з месца. Пальчэўскі.

2. Разм. Той, хто шыпіць (у 4 знач.).

шыпу́н ​2, ‑у, м.

Спец. Густы накіп пры плаўцы чыгуну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пло́тный

1. (плотно прилегающий) шчы́льны;

пло́тное прилега́ние кры́шки шчы́льнае прыляга́нне на́крыўкі;

пло́тный ого́нь воен. шчы́льны аго́нь;

2. (крепкий) мо́цны; (массивный) то́ўсты, дзябёлы, гру́бы, обл. га́матны; (частый) ча́сты; (густой) густы́; (твёрдый, тугой) цвёрды, тугі́;

пло́тный дождь ча́сты дождж;

пло́тный дым густы́ дым;

пло́тная бума́га то́ўстая папе́ра;

пло́тное сукно́ то́ўстае (грубо́е) сукно́;

3. (крепкого телосложения) мажны́, дзябёлы; (коренастый) каржакава́ты;

пло́тный мужчи́на мажны́ мужчы́на;

4. (сытный) сы́тны;

пло́тный обе́д сы́тны абе́д.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

трушчо́ба ж

1. Élendsviertel n -s, -, Ármenviertel n, Slums [slamz] pl;

жыць у трушчо́бе in éinem Loch [in éiner jämmerlichen Wóhnung] lében;

2. (глуш) Krähwinkel m -s, -, Provínznest [-´vınʦ-] n -(e)s, -er;

3. (густы лес) Díckicht n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

дзя́тлавіна Добры, сухадольны лог, дзе расце густы мурог, дзяцеліна белая Trifolium repens L. (Слаўг.). Тое ж дзя́тліна (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

бурдо́н

(фр. bourdon = літар. густы бас)

1) бесперапынны, нязменны па вышыні гук адкрытых струн шчыпковых і смычковых музычных інструментаў;

2) размешчаныя па-за грыфам адкрытыя струны шчыпковых і смычковых музычных інструментаў;

3) басовы рэгістр аргана.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зве́сіцца, звешуся, звесішся, звесіцца; зак.

Спусціцца адным канцом уніз; павіснуць. Акно расчынілася, і цёмна-русыя косы Густы звесіліся амаль дадолу. Васілевіч. // Нахіліцца ўніз; апусціцца. Ляшчыннік звесіўся ў раку, Шапоча ледзь чутно. Броўка. Каласкі звесіліся ўніз — амярцвела, нерухома, быццам падсечаныя. Мележ. // Нахіліцца ўніз, перагнуўшыся цераз што‑н. Коля звесіўся з печы і глядзеў на хату. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)