выцерпець, нацярпецца, пацярпець, вытрываць, вытрымаць, вынесці, знесці, перанесці □ хапіць гора

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

sorrow

[ˈsɔroʊ]

1.

n.

1) сму́так -ку m.; журбо́та, марко́та f., засмучэ́ньне n.; скру́ха f.

with sorrow — са скру́хай, скру́шліва

2) го́ра n., кло́паты pl., паку́та f.

Her sorrows have aged her — Ейнае го́ра й паку́ты саста́рылі яе́

2.

v.i.

1) смуткава́ць, журы́цца па кі́м-чым

2) бедава́ць, тужы́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Напа́сць ’несправядлівае абвінавачванне, паклёп’ (Нас., Яруш.), ’нагавор, паклёп’, ’гора, бяда’ (Гарэц.), ’дарэмшчына’ (робіць як за напасць), ’нагавор, паклёп’, ’бяда, гора’ (ТС), напась ’выдумка, памылковае непраўдзівае абвінавачванне, нападкі’ (бялын., Янк. Мат.), напа́сць (napáść) ’бяда, гора’ (рагач., будакаш., Мат. Гом., Пятк.); сюды ж напа́слівы ’які ўзводзіць на іншых паклёп, ставіць іх пад падазрэнне’, напа́сны ’небяспечны’, напа́ставаць ’несправядліва узводзіць на каго-небудзь віну, паклёп; паклёпнічаць’ (Нас.), напаснык (< напастник) ’чалавек, які прыносіць бяду, няшчасце’ (Булг.); рус. напасть ’няшчасце, бяда’, ’нагавор’, ’прынясенне’, ’нечаканае шчасце, удача’, укр. ’прычэпка’, ’бяда, няшчасце’, ’штраф’, ’паклёп’, польск. napaść ’напад, прычэпка’, ’прымус’, ’бяда, няшчасце’, ’хвароба коней і інш.’, чэш. nápast ’няшчасце’, ’прынада; западня’, ст.-чэш. ’цяжкасць’, ’жах’, славен. napâst ’нападзенне’, серб.-харв. на́паст ’няшчасце, бяда, напасць’, балг. напа́ст ’напасць, бяда, няшчасце’, макед. напаст ’тс’, ст.-слав. напасть ’спакуса’, ’нападкі’, ’няшчасце’. Шырокая семантыка сведчыць, што гэта хутчэй за ўсё самастойнае для кожнай славянскай мовы, аднак дастаткова старажытнае ўтварэнне ад дзеясловаў тыпу напа́сць, напада́ць, што маюць вялікі спектр значэнняў: ’напасці, наляцець’, ’наваліцца’, ’апанаваць’, ’раптоўна з’явіцца’, ’прыгнятаць’ і інш. (Махэк₂, 389; Фасмер, 3, 43).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wyrzeczenie

wyrzeczeni|e

н.

1. вымаўленне;

2. самаахвяраванне; ахвяра;

3. ~a мн. нягоды; нястача; гора; ліха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

podzielać

незак. падзяляць;

podzielać czyje zdanie — падзяляць чыю думку (погляд);

podzielać czyją boleść — перажываць чыё гора

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

скру́ха, ‑і, ДМ скрусе, ж.

Туга, маркота. Радасць чалавечая ўсё ж такі мацней за скруху і беспатольнае гора. Сабаленка. — Глыбокае мора, шырокае мора, — Старая запеў павяла, — Ды толькі, глыбейшым было маё гора, Шырэйшаю скруха была. Бялевіч. // Жаль, шкадаванне. — Марына!.. Га, Марына!.. Ты яшчэ жывеш? Не памерла?.. — і са скрухай уздыхнуў: — Ну і жывучыя людзі! Ракітны. Затое, калі ішлі з Сяргеем дадому і адзінай сведкай іх быў серпік месяца, .. [Антон] са скрухай сказаў: — Пацягнула ж мяне за язык сказаць пра гэты буксір. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даўніна́, ‑ы, ж.

Разм. Былыя, даўно мінулыя часы; старадаўнасць. Ян разгаварыўся, пачаў успамінаць даўніну і, здаецца, на гэты час забыў сваё гора. Чарнышэвіч. Гэты голас з даўніны глыбокай песні інкаў да мяне прынёс. А. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́плакаць сов., в разн. знач. вы́плакать;

в. го́ра — вы́плакать го́ре;

в. пада́чку — вы́плакать пода́чку;

○ в. (усе́) во́чы — вы́плакать (пропла́кать) все глаза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рачка I ср., разг. и нар.-поэт., уменьш.-ласк. го́рюшко; см. го́ра

го́рачка II ж., уменьш.-ласк. го́рочка; см. гара́ 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спазна́ць сов., разг.

1. изве́дать, испыта́ть, позна́ть;

с. го́ра — изве́дать (испыта́ть, позна́ть) го́ре;

2. (получить представление) узна́ть;

с. і́сціну — узна́ть и́стину

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)