лёсавы, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з лёсу ​2, са слоем лёсу. Лёсавыя глебы. Лёсавае плато.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасло́йны, ‑ая, ‑ае.

Які робіцца асобнымі слаямі, па слаях. Паслойная апрацоўка глебы. Паслойная здабыча торфу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рызасфе́ра, ‑ы, ж.

Прыкаранёвая зона глебы, у якой сканцэнтравана вялікая колькасць мікраарганізмаў (бактэрый, грыбоў, актынаміцэтаў).

[Ад грэч. rhíza — корань і sphaira — шар, вобласць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сляпу́н, слепуна, м.

Трапічная чэрвепадобная змяя з маленькімі недаразвітымі вачамі, якая водзіцца ў верхніх слаях, глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Плане́т, плане́тка ’ручная прылада для праполкі і культывацыі глебы міжраддзяў’ (ТСБМ). Ад амерыканкай назвы фірмы “Planet”, што азначае ’планета’ (SWO, 1980, 576).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зонд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Назва розных інструментаў і прыбораў у выглядзе стрыжня, трубкі, якія ўжыв. для даследавання ўнутранай поласці арганізма, глебы і пад.

2. Паветраны шар з самапісным прыборам для метэаралагічных назіранняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фрэ́за, -ы, мн. -ы, фрэз, ж.

1. Шматлязовы рэжучы інструмент для апрацоўкі паверхні металаў, дрэва, пластмас і інш.

2. Машына для рэзкі торфу, рыхлення глебы, здрабнення грунту і пад.

|| прым. фрэ́зерны, -ая, -ае.

Фрэзерныя машыны.

Ф. торф.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zubożenie

н. збядненне; абядненне;

zubożenie gleby — спусташэнне (высільванне) глебы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

водапраніка́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць водапранікальнага. Водапранікальнасць, як адна з важных уласцівасцей глебы, залежыць ад многіх прычын. «Весці».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчалачаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вышчалачыць.

2. у знач. прым. Спец. Кіслы. Вышчалачаныя глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)