сеньяры́я, ‑і, ж.

Гіст.

1. У сярэднія вякі ў Заходняй Еўропе — вобласці, якая належала сеньёру (у 1 знач.).

2. У сярэднія вякі ў Заходняй Еўропе — выбарны орган дзяржаўнай улады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kréisrat

m -(e)s, -räte гіст. крайсра́т, саве́т раёна (выканаўчы орган крайстага)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прышчэ́п, ‑а, м.

Расліна, якой перасаджаны орган іншай расліны; прышчэпленая расліна. [Картуль] пасадзіў пад рэчку сад з калгасных прышчэпаў. Пташнікаў. У гэтую восень будуць гатовы да перасадкі сорак тысяч прышчэпаў. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасле́д, ‑у, ДМ ‑дзе, м.

Орган, які ўтвараецца ў цяжарнай жанчыны і самкі млекакормячых для абмену рэчываў і кармлення зародка ў час выношвання плода і які выходзіць услед за плодам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

executive​2 [ɪgˈzekjətɪv] adj.

1. выкана́ўчы;

an executive body/committee выкана́ўчы о́рган/камітэ́т

2. адміністрацы́йны; арганізацы́йны

3. вышэ́йшага гату́нку; дарагі́; раско́шны;

executive cars/homes раско́шныя аўтамабі́лі/дамы́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Стра́ўнік ‘орган стрававання чалавека і жывёл’ (ТСБМ, Інстр. 1). Наватвор ад стра́ўны ‘стрававальны’ (Ласт.) у выніку семантычнай кандэнсацыі з *страўны жалудак, гл. жалу́дак (Гарэц.), параўн. польск. strawny żołądek ‘які лёгка страўляе ежу’ (Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канве́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Гіст. Назва выбарных органаў з асобымі заканадаўчымі паўнамоцтвамі ў некаторых краінах.

•••

Нацыянальны канвент — нацыянальны сход, вышэйшы прадстаўнічы орган у Францыі ў часы буржуазнай рэвалюцыі канца 18 ст.

[Ад лац. conventus — сход.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

джа́ла, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Колючы орган ці частка цела жывёл і раслін для ўпрысквання атрутнага рэчыва.

Д. пчалы.

Змяінае д.

2. Вастрыё колючага ці рэжучага інструмента, прадмета.

Д. касы.

3. перан. Пра што-н. вострае, з’едлівае.

Д. сатыры.

|| памянш. джа́льца, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

narząd, ~u

м. анат. орган;

~y mowy — органы маўлення;

~y trawienia — органы стрававання

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

капі́тул, ‑а, м.

1. Калегія духоўных асоб пры епіскапе ў каталіцкай і англіканскай царкве.

2. Сход членаў рыцарскага ці манаскага ордэна; кіруючы орган ордэна.

3. У дарэвалюцыйнай Расіі — установа, якая займалася ўзнагароджваннем ордэнамі.

[Лац. capitulum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)