хуліга́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да хуліган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

размалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., што.

Разм. Разбіць. [Дзед:] — Ты як самы сапраўдны хуліган. Акно размалаціў!.. Рылько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vandal [ˈvændl] n.

1. ва́рвар, ванда́л

2. AmE хуліга́н, грамі́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыво́д¹, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. прывесці.

2. Прымусовая дастаўка ў органы следства або ў суд тых, хто не з’явіўся па выкліку, а таксама часовы арышт для допыту (афіц.).

Хуліган ужо мае некалькі прыводаў у міліцыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Rowdy

[raodi:]

m -s, -s хуліга́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Lümmel

m -s, - наха́бнік, хуліга́н, грубіцн

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рэ́спуст ’распуснік, хуліган, свавольнік’ (ЖНС, Сцяшк. Сл.). Гл. распуста.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пага́нскі, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Тое, што і паганы (у 1 знач.). — А паганскі гэты Бераг хлопец; такі хуліган, такі абармот. Гартны.

2. Уст. Нехрысціянскі, якой‑н. іншай веры. Паганскія багі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэ́скол ’непаслухмянае дзіця’ (Сл. Гродз., Сл. рэг. лекс.), раско́л ’хуліган’ (Жыв. сл.), расколіна ’тс’ (Янк.), роско́л ’тс’ (ТС). Гл. раскол,

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Flégel

m -s, -

1) с.-г. цэп

2) грубіцн, хуліга́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)