Verbum

светаразуме́нне, -я, н. (кніжн.).

Тое або іншае разуменне свету; сукупнасць поглядаў на свет (у 1 знач.).

светасузіра́нне, -я, н.

Сукупнасць перакананняў, поглядаў на свет (у 1 знач.); светаразуменне.

|| прым. светасузіра́льны, -ая, -ае.

прыто́мнасць, -і, ж.

Стан, у якім чалавек здольны ўсведамляць, успрымаць навакольны свет.

Страціць п.

Прыйсці да прытомнасці.

пагна́ць, -ганю́, -го́ніш, -го́ніць; -гані́; -гна́ны; зак., каго-што.

Прымусіць рухацца ў якім-н. напрамку (у 1—3, 5 і 7 знач.).

П. кароў у поле.

П. ворага са сваёй зямлі.

Сабака пагнаў зайца.

І чаго яго пагнала (безас.) у свет? (чаго ён адправіўся ў свет; разм.).

вы́весціся², 1 і 2 ас. не ўжыв., -ведзецца; вы́веўся, -велася; зак.

Пра птушанят, насякомых: паявіцца на свет.

|| незак. выво́дзіцца, -во́дзіцца.

тэі́зм, -у, м.

Рэлігійна-філасофскі светапогляд, згодна з якім Бог стварыў свет і дзейнічае ў ім.

|| прым. тэісты́чны, -ая, -ае.

рэчаі́снасць, -і, ж.

1. гл. рэчаісны.

2. Аб’ектыўны свет з усёй мнагастайнасцю яго сувязей; быццё; навакольнае асяроддзе; становішча.

Літаратура адлюстроўвае р.

заало́гія, -і, ж.

Навука, якая вывучае жывёльны свет.

|| прым. заалагі́чны, -ая, -ае.

З. парк (месца, дзе ўтрымліваюцца для паказу жывёлы). З. атлас.

абразкі́, -о́ў, адз. -зо́к, -зка́, м. (спец.).

Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозе, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.

|| прым. абразко́вы, -ая, -ае.