самату́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто займаецца вырабам чаго-н. дома; рамеснік.

Арцель саматужнікаў.

|| прым. самату́жніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ме́чнік

‘воін; рамеснік, які вырабляў мячы’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ме́чнік ме́чнікі
Р. ме́чніка ме́чнікаў
Д. ме́чніку ме́чнікам
В. ме́чніка ме́чнікаў
Т. ме́чнікам ме́чнікамі
М. ме́чніку ме́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раме́сны, -ая, -ае.

1. гл. рамеснік, рамяство.

2. Які рыхтаваў кадры кваліфікаваных рабочых (у 1940—1958 гг.).

Рамеснае вучылішча.

Рамесная школа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чаля́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Рамеснік у цэхавага майстра ў феадальных гарадах Беларусі, Літвы, Польшчы.

|| прым. чаля́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раме́сніца, ‑ы, ж.

Жан. да рамеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бранзо́ўшчык, ‑а, м.

Майстар, рамеснік, які вырабляе бронзу ці бронзавыя рэчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кушне́р, ‑няра, м.

Рамеснік, які вырабляе шкуры на футра і шые з футра.

[Польск. kuśnierz з ням.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ганча́р, ‑а, м.

Майстар, рамеснік, які вырабляе з гліны пасуду і інш. рэчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rzemieślnik

м. рамеснік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rękodzielnik

м. рамеснік; саматужнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)