splinter​2 [ˈsplɪntə] v. раско́лваць; раско́лвацца; расшчапля́ць; расшчапля́цца; рассяка́ць

splinter off [ˌsplɪntərˈɒf] phr. v. раско́лвацца; адлуча́цца; разлуча́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разлу́ка, ‑і, ДМ ‑лу́цы, ж.

1. Стан паводле знач. дзеясл. разлучацца — разлучыцца.

2. Расcтанне з кім‑н. родным, блізкім. Пасля такой доўгай разлукі з домам Аленка адчувала сябе шчаслівай. Колас. На пятым годзе разлукі з родным Міргарадам .. [Сярдзюк] натхнёна ўспамінае вішняк і галушкі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Разлуча́ць ’падзяляць на часткі’ (лід., Сл. ПЗБ), разлуча́цца ’падзяляцца на часткі’, ’адслойвацца (пра малако)’ (астрав., лаг., Сл. ПЗБ). Да лучы́ць 1 (гл.), параўн. ст.-слав. разлѫчити ’аддзяліць’ і пад. (< *orz‑lǫčiti, аб семантычным развіцці *lǫčiti ад ’разлучаць’ да ’злучаць’ гл. ЭССЯ, 16, 132–133).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

separate​2 [ˈsepəreɪt] v.

1. аддзяля́ць, раз’ядно́ўваць

2. расклада́ць (на часткі)

3. аддзяля́цца; разлуча́цца; разыхо́дзіцца (пра мужа і жонку)

4. сартава́ць

♦

separate the sheep from the goat разбіра́цца, хто ёсць хто;

separate the wheat from the chaff аддзяля́ць зе́рне ад мякі́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ро́зніцца ’мець рысы, асаблівасці, якія адрозніваюць адно ад аднаго’ (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб.), ’аддзяляцца’ (Нас.), ’адрознівацца’ (Байк. і Некр.), ’разрастацца з аднаго кораня парасткам’ (слуц., Жыв. НС). Укр. різни́тися ’адрознівацца’, ’аддзяляцца, разлучацца’, ст.-рус. рознитися ’адрознівацца’, ’разыходзіцца ў чым-небудзь’ (XVI ст.), польск. różnic się ’тс’, ’сварыцца’, чэш. různiti se ’адрознівацца’. Паўночна-славянскае. Утворана ад розны (гл.) < прасл. *orz‑ьnъ альбо ад *orzьnь (параўн. рознь ’адрозненне’, ’сварка’, рус. рознь ’розніца’). Сюды ж розніць ’быць асаблівасцю, якая адрознівае’ (ТСБМ, Касп., Стан.), ’аддзяляць адно ад парнага’ (Нас.), вы́разніцца ’вылучыцца’ (з польск. wyróżnić się ’тс’, ’адрознівацца’), паро́зніцца ’аддзяліцца’, ’адрознівацца, не супадаць’, ’пасварыцца’ (Стан.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ула́снік, ‑а, м.

1. Той, хто мае якую‑н. уласнасць; валодае чым‑н. У былых майстэрнях нейкага ўласніка, двух доўгіх .. будынках на ўскраіне.. танкісты аглядалі, рамантавалі машыны. Грамовіч. З кажуха кпілі хатнія, пасмейваўся і сам уласнік, але разлучацца з ім ніяк не хацеў. Лужанін. // Асоба, якой уласціва што‑н. Нават самы густы грэбень не мог даць рады, каб укласці гэты віхрасты чуб так, як хацелася б яго ўласніку. Якімовіч. — А, калі ласка! — сказаў малады хлопец, уласнік тонкага носа. Колас.

2. Чалавек, які прагне цалкам уладаць чым‑н., не дзелячыся з іншымі. Закаранелы ўласнік. □ Трэба змяняць душы, псіхалогію .. [сялян]: уласнік павінен стаць калектывістам. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́стань, ро́станькі, ро́стынькі, ростанкі, растане́, ростані ’месца скрыжавання дзвюх або некалькіх дарог’ (ТСБМ, Стан., Касп., БРС, Гарэц., Нік., Бяльк., Нар. Гом., Нас., Яшк., Байк. і Некр., Мат. Гом., Сл. ПЗБ, Кос., Мікуц.; полац., Янк. 2), ростань ’дарога на бязлеснай мясцовасці’ (віц., Рам.); ро́стыні, растанькі ’скрыжаванне дарог’ (гарад., рэч., ЛА, 2); растанькі́, растаньке́, рыстанкі́, растанцы́, растанцэ́, ро́станькі, ро́станкі, ро́стункі, растані́, ро́стані, растайне́, раста́нішча ’месца, дзе дарогі разыходзяцца, ростані’ (ЛА, 2); на ро́станях ’у стане вагання пры выбары далейшага шляху’; ро́стань ’час, праведзены далёка ад блізкіх’ (ТСБМ). Ст.-рус. росстани, ростани ’скрыжаванне дарог, ростані’ (1524 г.), рус. дыял. росста́нка ’скрыжаванне дарог, ростань’, ро́сстань, роста́нь ’разгалінаванне дарог’, росстани ’месца за вясковымі весніцамі, дзе развітваліся з нябожчыкам’; польск. rozstaj, rozstajne drogi, ст.-польск. drogi rozstanne; славен. razstânek ’раставанне’, razstáti se, razstâjati se, серб. ра̀станак і харв. rȃstanak ’расстанне, разлука’, ра̀стајаті се ’разлучацца’. Можна дапусціць першаснае прасл. *orz‑stajь ’перакрыжаванне дарог’; на гатую лексему пазней паўплывала аддзеяслоўнае ўтварэнне *prz‑stanьje ’расстанне’, і ў частцы дыялектаў у выніку кантамінацыі ўтварылася *orz‑stanjь > ростань. Сюды ж пазнейшае ростань ’расстанне, разлука’ (Гарэц.), ’усялякае расстанне’ (Мядзв.). Параўн. расстанне, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

part​2 [pɑ:t] v.

1. раздзяля́ць; раздзяля́цца; аддзяля́ць; аддзяля́цца;

part one’s hair рабі́ць прабо́р

2. fml (from) разлуча́ць; разлуча́цца; расстава́цца;

We parted the best of friends. Мы рассталіся лепшымі сябрамі;

He parted from his wife a year ago. Ён разышоўся з жонкай год таму.

3. (with) адмаўля́цца ад чаго́-н. (асабліва з неахвотай);

He hates parting with money. Ён не любіць траціць грошы.

♦

part company (with/from smb.)

1) раз’е́хацца; расста́цца (з кім-н.)

2) пасвары́цца, пераста́ць сябрава́ць (з кім-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

separate

1. [ˈsepəreit]

v.t.

1) аддзяля́ць

а) The Atlantic Ocean separates North America from Europe — Атлянты́чны акія́н аддзяля́е Паўно́чную Амэ́рыку ад Эўро́пы

б) to separate church and state — адддзялі́ць царкву́ ад дзяржа́вы

2) адбіра́ць, аддзяля́ць

Separate your books from mine — Аддзялі́ свае́ кні́гі ад маі́х

2.

v.i.

1) разыхо́дзіцца (у ро́зныя бакі́)

2) разыхо́дзіцца, разлуча́цца (пра му́жа з жо́нкай)

3) адлуча́цца

to separate from a group — адлучы́цца ад гру́пы

3. [ˈsepərət]

adj.

асо́бны, паасо́бны

These are two separate questions — Гэ́та два асо́бныя пыта́ньні

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

auseinánder

adv паасо́бку, далёка адзі́н ад аднаго́

~ schréiben* — піса́ць раздзе́льна

~! — разыдзі́ся! (каманда)

sie sínd ~ — яны́ разышлі́ся, яны́ ня ў зго́дзе

~ bíegen* — разгіна́ць

~ bríngen* — vt разніма́ць

~ fáhren* — vi (s) раз’язджа́цца

~ fállen* — vi (s) распада́цца, разва́львацца

~ fálten — vt разгарну́ць

~ géhen* — vi (s) разыхо́дзіцца, расступа́цца; распада́цца

~ hálten* — vt раздзяля́ць; адро́зніваць

~ jágen — vt разганя́ць

~ kómmen* — vi (s) разыхо́дзіцца; разлуча́цца

~ láufen* — vi (s) разбяга́цца; разыхо́дзіцца

~ néhmen* — vt разніма́ць, разбіра́ць, дэманці́раваць

~ rücken — vt рассо́ўваць, адсо́ўваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)