разду́ранасць ж., разг.
1. избало́ванность, разбало́ванность;
2. развращённость; см. разду́раны
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зба́лаваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад збалаваць.
2. у знач. прым. Раздураны, які прывык да таго, каб яго жаданні і капрызы выконваліся; капрызны. Збалаванае дзіця.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
избало́ванный спе́шчаны, распе́шчаны, мног. параспе́шчаны; зба́лаваны, разба́лаваны; разду́раны; см. избалова́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
набало́ванный разг. распе́шчаны; (испорченный излишним баловством) разба́лаваны, зба́лаваны; (испорченный потворством) разду́раны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сібары́т
(гр. sybarites = жыхар старажытнагрэчаскай калоніі Сібарыс)
распешчаны, раздураны раскошаю чалавек, багаты спешчаны гультай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
разбало́ванный распе́шчаны; разба́лаваны; разду́раны, разбэ́шчаны;
разбало́ванный ребёнок разба́лаванае (разду́ранае) дзіця́; см. разбалова́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ро́здур ’раздуранасць’, ’раздураны’ (Янк. 3.), ’распушчаны чалавек’ (клец., Нар. лекс.), ’неслух, свавольнік’ (жаб., Нар. лекс.). Ад раздуры́ць < раз- (роз-) і дуры́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
развращённый
1. прич. разбэ́шчаны, мног. паразбэ́шчваны; распу́шчаны, мног. параспуска́ны, разду́раны, мног. паразду́рваны; см. разврати́ть;
2. прил. (развратившийся) разбэ́шчаны, распу́сны;
3. прил. (дошедший до морального разложения) разбэ́шчаны;
4. прил. (распущенный, избалованный) распу́шчаны, разду́раны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сібары́т
(гр. sybarites = жыхар старажытнагрэчаскай калоніі Сібарыс)
распешчаны, раздураны раскошаю чалавек, багаты спешчаны гультай.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Распу́ста ’свавольны, раздураны, разбэшчаны, амаральны спосаб жыцця’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., Шат., Варл., Сл. ПЗБ), ’той, хто распусціўся, свавольнік’ (ТСБМ, Нас., Бяльк.), роспу́ста ’тс’ (ТС); распу́ства ’распусны спосаб жыцця’ (смарг., Сл. ПЗБ), сюды ж распу́ставаць ’сваволіць’ (Сцяшк. Сл.), разпустава́цца ’рассваволіцца’ (Растарг.). Дэвербатыў ад распусціцца ’паводзіць сябе непрыстойна, разбэсціцца’ (Бяльк.), што са спалучэнняў тыпу пусці́цца ў блуд ’пайсці ў блуд’, пусці́цца сарама́ ’згубіць сорам’ і пад. Гл. пусціць, першаснае значэнне якога ’зрабіць вольным, вызваліць’ захавалася ў ст.-бел. распусты ’адпушчаныя або збеглыя сяляне’ (Гарб.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)