Віла́кі мн. л. ’разгалінаванае дрэва’ (карм., Мат. Гом.). Параўн. рус. сіб. вилага ’разваліна, разгалінаванае дрэва’. Да вілы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wreck1 [rek] n.
1. крушэ́нне, ава́рыя;
wrecks of a ship абло́мкі карабля́
2. infml разва́ліна;
He’s a nervous wreck. У яго нервовы зрыў.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
gruchot, ~u
м.
1. грукат, грук;
2. старызна, хлам, разваліна;
stary gruchot — старая разваліна; стары корч (пень)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Ляпе́за ’нязграбны, непаваротлівы чалавек’ (даўг., Сл. ПЗБ). Балтызм. Параўн. літ. lapė́ža ’някемлівы, павольны, мешкаваты чалавек’, lepeĩzeris ’павольны, вялы; разваліна, руіна-чалавек’. Грынавяцкене (там жа, 2, 720) прыводзіць літ. адпаведнік, семантычна тоесны, але які фармальна адрозніваецца (lepérza).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
truchło
н.
1. труха;
2. уст. прах, тлен, тло;
3. старызна, хлам, разваліна
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wrak
м.
1. часцей у мн.~і — касцяк, каркас (старога карабля, машыны і да т.п.)
2. (пра чалавека) разваліна
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Пу́стка ’пусташ, няўдобіца; зямля, якая не апрацоўваецца’ (ТСБМ; палес., ЛА, 2; ТС, Сл. ПЗБ, Шат., Бяльк.), ’нежылое, пакінутае памяшканне’ (Жд. 1, ПСл), ’арэндны ўчастак зямлі, на якім няма ніякіх “дваровых выгод” (дома, хлявоў, агароджы і г. д.)’ (Яшк. Мясц.), pústka ’апусцелая сяліба’ (Варл.), пу́сткі ’адсутнасць жывой істоты; уражанне нежылога памяшкання’ (Мядзв.), пустке́ ’пустая зямля’ (Сцяц.), пу́стка ’беспарадак’ (Нік. Очерки), ’пусты арэх’ (Нас.), пу́сткі ’глупствы; пустата, адсутнасць грошай’: пу́стки в кише́ни (Нас.), укр. пу́стка ’нежылы, пакінуты дом; участак зямлі, які належыць асобе, што выбыла з сельскай абшчыны’, рус. дыял. пу́стка ’пусташ; пустое, закінутае жыллё’, польск. pustka ’бязлюднае месца; нежылы дом; разваліна’, чэш. poustka ’пустое месца, адлог’, ст.-чэш. pústka ’пусташ’. Утворана ад пусты́ ’парожні, бязлюдны, непатрэбны’ (*pustъ); параўн. пу́ста ’нежылое памяшканне; пусташ; пустата’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wreck
[rek]
1.
n.
1) руі́на, разва́ліна f.
2) разбурэ́ньне, зьнішчэ́ньне n.
3) касьця́к -а́ m. (разбу́ранага)
The wrecks of six ships were cast upon the shore — Касьцякі́ шасьцёх разьбі́тых караблёў былі́ вы́кінутыя на бе́раг
2.
v.t.
1) разбура́ць; разва́льваць; зьнішча́ць; руйнава́ць
2) спрычыня́ць ава́рыю, зьнішчэ́ньне; руйнава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ruin
[ˈru:ɪn]
1.
n.
1) разва́ліна f., руі́ны pl.
The ruins of an ancient castle — Руіны старажы́тнага за́мку
2) згу́ба, загу́ба, пагі́бель f.; упа́дак -ку, заняпа́д -у m.
His enemies planned the duke’s ruin — Во́рагі кня́зя планава́лі яму́ загу́бу
Drinking was his ruin — П’я́нства было́ яго́най згу́бай
3) руі́на f.
The house had gone to ruin — Дом дайшо́ў да ста́ну руі́ны
4) банкру́цтва n.
2.
v.t.
1) даво́дзіць да руі́ны, руйнава́ць; разбура́ць; глумі́ць
2) даво́дзіць да гале́чы, да банкру́цтва
3.
v.i.
руйнава́цца, банкрутава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)