быстра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Невялікая прэснаводная рыба сямейства карпавых. У Нёман праніклі такія рыбы, як галавень, жэрах, подуст, пячкур, марона, быстранка, рыбец, гарчак і інш. «Весці».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пяку́р ’пячнік’ (ЛА, 3). Няясна. Магчыма, з пячку́р ’тс’ (гл.) з пропускам ч, каб адрозніць ад пячкур (назва рыбы, гл.), або з пячкур ’пячнік’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піску́р ’уюн, Misgurnus fossilis’ (гродз., Сл. ПЗБ; Сцяшк. Сл.; шчуч., гродз., ЛА, 1), пыскурпячкур’ (Сл. Брэс.), укр. ппскур, чэш. дыял. piskura, славен. piškurпячкур’, серб. пишкур ’тс’. Да пішчаць, піск (гл.). Суф. ‑ур, як у пячкур (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пе́скіж (песькіж) ’пячкур, Gobio gobio L.’ (мсцісл., Янк. 1). Кантамінаваная назва рыбы з рус. пск. пескарь ’тс’ і ўсх.-бел. піскіжпячкур’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піску́жпячкур’ (Гарэц.). Гл. ціскані.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

minnow

[ˈmɪnoʊ]

n., pl. -nows or coll. -now

жыве́ц, пячку́р, ве́льмі мала́я ры́бка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кі́лбапячкур’ (Жд. 3). Гл. келб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пяскі́ж ’рыба пячкур’ (Мат. Маг.). Гл. піскіж.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́блікпячкур’ (Крыв., Сл. паўн.-зах.). Укр. коблик ’тс’, рус. коблик, славац. kolbik. Гл. колб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стаўбе́ц, стаўпе́ц (стовбе́ц, стовпе́ц) ‘рыба ялец, Leuciscus leuciscus L.’ (Крыв.), стовпец ‘рыба ялец; рыба пячкур, Gobio gobio’ (на Прыпяці, Жук.), стаўбецпячкур’ (Інстр. 2); з іншым суф. стаўбу́н ‘ялец’ (Янк. 1, 2). Дэрываты з суф. ‑ец ад стоўб, стоўп (гл.). Укр. стовбець, стовпецьпячкур; ялец’. Па сведчанні Сабанеева (2, 78 і наст.), пячкур называецца столбец, столбчик наогул па ўсёй паўднёвай Расіі; назва дадзена па брускаватай форме цела і па звычцы ў паўдзённую гарачыню стаяць нерухома каля камянёў і карчоў (гл. таксама Усачова, Слав. ихт. терм., 154); найменні першапачаткова адносіліся да пячкура, а потым перайшлі на яльца з прычыны некаторага падабенства і іх дробных памераў. Інакш ЕСУМ (5, 421), у якім мяркуюць аб змяненні і кантамінацыі назваў тыпу ўкр. ско́блик, ко́вблик, рус. колб, колбе́нь, якія былі набліжаны да стоўб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)