почётный

1. (пользующийся почётом) пачэ́сны; (почтенный) шано́ўны; (уважаемый) паважа́ны;

почётный гость пачэ́сны госць;

2. (избираемый в знак почёта, являющийся выражением почёта) ганаро́вы;

почётный акаде́мик ганаро́вы акадэ́мік;

почётное зва́ние ганаро́вае зва́нне;

почётный прези́диум ганаро́вы прэзі́дыум;

почётный карау́л ганаро́вая ва́рта;

почётная гра́мота ганаро́вая гра́мата;

3. (делающий честь) пачэ́сны;

почётное предложе́ние пачэ́сная прапано́ва;

почётный мир пачэ́сны мір.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Éhrengast

m -es, -gäste пачэ́сны госць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

honorable

[ˈɑ:nərəbəl]

adj.

1) сумле́нны, высакаро́дны

2) пачэ́сны, ганаро́вы

honorable duty — пачэ́сны абавя́зак

Honorable — шано́ўны, паважа́ны, дасто́йны; высокашано́ўны, высокадасто́йны

honorable mention — ганаро́вая ўзнагаро́да або́ адзна́ка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

éhrwürdig

a пачэ́сны; паважа́ны, які́ заслуго́ўвае пава́гі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

се́ід сеі́д

(ар. sejid = князь, пан)

пачэсны тытул мусульманіна, які прэтэндуе на паходжанне ад нашчадкаў прарока Магамета.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

éhrenvoll

a пачэ́сны, гана́ровы; пахва́льны

~e Berúfung — пачэ́снае назначэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ганаро́вы, -ая, -ае.

1. Які карыстаецца пашанай; пачэсны.

Г. госць.

2. Які прысвойваецца за вялікія заслугі.

Ганаровая грамата.

3. Які выбіраецца ў знак павагі, пашаны.

Г. прэзідыум.

Г. акадэмік.

4. Які выражае гонар, праводзіцца ў знак павагі.

Ганаровая варта.

5. Які аказвае гонар каму-н.

Г. абавязак.

Ганаровая нічыя (якая не парушае годнасці).

|| наз. ганаро́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

poczesny

poczesn|y

паважаны, пачэсны;

~e miejsce — пачэснае месца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

glorious

[ˈglɔriəs]

adj.

1) сла́ўны, славу́ты; прасла́ўлены; выда́тны (пра падзе́ю)

2) які́ дае́ сла́ву; пачэ́сны

3) пы́шны, ве́лічны; дзіво́сны, цудо́ўны; ве́льмі прые́мны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дзяжа́, ‑ы́; мн. дзе́жы (з ліч. 2, 3, 4 дзяжы́), дзеж; ж.

Вялікая дзежка; тое што і дзежка. — Пайду на пякарню, — Янук парашыў, — Люблю, калі пыхкае цеста ў дзяжы! Муравейка. Пачэсны кут займае ў светлых хатах заквашаная хлебная дзяжа. А. Александровіч. // Спец. Частка цестамясілкі на хлебазаводах у выглядзе жалезнай луджанай пасудзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)