пасве́дчаны
1. засвиде́тельствованный, удостове́ренный;
2. юр. пока́занный;
1, 2 см. пасве́дчыць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заве́рить сов.
1. (уверить) запэ́ўніць;
2. (удостоверить) заве́рыць, засве́дчыць, пасве́дчыць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
zeznać
зак. даць паказанне; пасведчыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
изобличи́ть сов. вы́крыць, мног. павыкрыва́ць; вы́явіць; абвінава́ціць, мног. паабвінава́чваць, пасве́дчыць; см. изоблича́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
засве́дчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што і з дадан. сказам.
Пасведчыць, пацвердзіць правільнасць чаго‑н. Засведчыць яго невінаватасць. □ Фотакартка — рэч ненадзейная, ёй цяжка засведчыць асобу. Навуменка. // Заверыць подпісам і пячаткай. [Заранік] засведчыў паперку ў сельсавеце. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пасве́дчанне ’пацвярджэнне’ (ТСБМ, Нас.), пасвядчэ́нне ’засведчанне’ (Яруш.). Да пасве́дчыць ’сцвердзіць, засведчыць што-н.’, ’выступіць у ролі сведкі’ < све́дка (гл.) < ве́даць. Станаўленне бел. лексем адбывалася пад уплывам польск. poświadczenie, poświadczyć, świadek ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
stwierdzić
зак.
1. канстатаваць;
2. пацвердзіць;
3. пасведчыць, засведчыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пасве́дчанне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пасведчыць.
2. Афіцыйны дакумент, які сведчыць аб чым‑н., сцвярджае што‑н., змяшчае кароткія звесткі пра каго‑н. Чалавек падышоў да касы, паказаў пасведчанне і без чаргі купіў білет. Гурскі. Малады хлопец з кучаравай светлай чупрынай, спушчанай на лоб, у цёмна-сінім, вайсковага пакрою, гарнітуры, схіліўшыся над сталом у прыемнай першага сакратара, доўга разглядаў карэспандэнцкае пасведчанне Зараніка. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
certify [ˈsɜ:tɪfaɪ] v.
1. све́дчыць, пасве́дчыць, засве́дчыць; заве́рыць; пацве́рдзіць, сцве́рдзіць;
this is to certify гэ́тым све́дчыцца;
I certify this as/to be a true copy. З арыгіналам згодны./Арыгіналу адпавядае.
2. руча́цца;
certify to smb.’s character руча́цца за каго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Свідзе́цель (свідзе́ціль) ‘сведка’ (Бяльк., Сл. ПЗБ), свідзі́цель ‘тс’ (Ян.). Хутчэй за ўсё, запазычана з рус. свидете́ль ‘тс’; аднак не выключана захаванне стараж.-рус., ст.-слав. съвѣдѣтель ‘відавочца’, пры змене ѣ > и пад уплывам видѣти (Фасмер, 3, 577), параўн. ст.-слав. засъвѣдѣтельствовати ‘пасведчыць’ і ст.-бел. свидетельствуетъ (1489 г.), тут, згодна з Карскім (1, 216–217), сутыкаемся з “огласовкой” кораня вид‑ замест вѣд‑, дзе и выклікана дысіміляцыяй з наступным складам і ўплывам асноў на ‑і, параўн. ст.-бел. видити, сѣдити і пад. Сной (Бязлай, 3, 347) мяркуе пра зыходны паралелізм. Гл. сведка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)