паклява́ць
‘скляваць; кляваць некаторы час’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паклюю́ |
паклюё́м |
| 2-я ас. |
паклюе́ш |
паклюяце́ |
| 3-я ас. |
паклюе́ |
паклюю́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паклява́ў |
паклява́лі |
| ж. |
паклява́ла |
| н. |
паклява́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паклю́й |
паклю́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паклява́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
dab2 [dæb] v.
1. (at) (лёгка) дакрана́цца
2. дзяўбці́, клява́ць (пра птушак)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Клюва́ць ’кляваць’ (Нас.). Гл. кляваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
клёў, клёву, м.
Дзеянне паводле дзеясл. кляваць (у 3 знач.). Найбольш ажыўлены клёў судака назіраецца ў пачатку і ў канцы зімы. Матрунёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Клёў 1 (рыбы) (ТСБМ, Сцяшк., Нік. Очерки). Да кляваць і клюнуць 3.
Клёў 2 ’пра стан п’янага’: «Ён уже клёв (пʼяны)» (Нас.). Да кляваць (гл.). Параўн. кляваць носам і балг. клювам ’павесіць галаву’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Клю́нуць 1 ’дзеўбануць’ (Др.-Падб.). Гл. кляваць.
Клю́нуць 2 ’выпіць гарэлкі, віна, напіцца да ап’янення’ (ТСБМ, Мат. Гом.). Гл. кляваць і клюкаць 2.
Клю́нуць 3 ’схапіць прынаду (пра рыбу)’ (ТСБМ). Гл. кляваць. Клюнуць на вудачку — ’паддацца на хітрасць’ (Юрч. Фраз. 2).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Заба́ць, зо́баць ’кляваць’ (Нас.). Рус. дыял. зо́бать ’кляваць, есці, грызці’, укр. дыял. зоба́ти (Грынч.), польск. dziobać, дыял. zobać ’кляваць’, чэш. zobati, славац. zobať, славен. zóbati ’тс’, серб.-харв. зо̀бати, балг. зобам, макед. зоба ’есці зерне’. Ст.-слав. позобати, озобати, изобати. Ст.-рус. зобати ’есці’. Адназоўнікавы дзеяслоў з суфіксам ‑а‑ць ад наз. зоб (гл).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Клю́ва ’дзюба’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кляваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плёў ’плявок’ (Нас.), рус. валаг. плёс ’тс’, ’тое, што нічога не варта’. Да кляваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
то́ркаць, -аю, -аеш, -ае; незак.
1. каго і без дап. Таўхаць кароткімі штуршкамі.
Т. у бок.
2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Прыводзіць у рух паплавок, кляваць (пра рыбу).
3. каго. Тузаць за лейцы, прымушаючы каня ісці.
4. чым. Поркаць чым-н. вострым.
|| аднакр. то́ркнуць, -ну, -неш, -не; -ні і таркану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.
|| наз. то́рканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)