Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
свярбе́ць, ‑біць; незак.
1. Выклікаць адчуванне казытлівага болю. Я помню, як яна [крапіва] апякае рукі: як агнём, на целе потым чырванеюць пухіры, яны пякуць і свярбяць, іх потым раздзіраеш да крыві і слініш — робіцца трохі лягчэй.Адамчык.// Адчуваць казытлівы боль (пра цела і яго часткі). Цела так свярбела ад поту і тырсы, што хацелася драць абедзвюма рукамі.Місько.Узмакрэла ад поту шыя, правае вока, быццам што трапіла туды, непрыемна свярбела.Савіцкі.
2.безас.перан.Разм. Пра неадольнае жаданне зрабіць што‑н. — Ну ж і свярбела стрэльнуць, — прызнаўся Амяллян.Грахоўскі.
•••
Рукі свярбяцьукагогл. рука.
Скура свярбіцьгл. скура.
Язык свярбіцьгл. язык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тытунёвы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тытуню. Тытунёвы ліст. □ Кудзін адчыніў кабіну, з якой патыхнула сухім цяплом, пахам саляркі і тытунёвага дыму.Радкевіч.Сухі і казытлівы тытунёвы пыл лезе ў рот.Паўлаў.// Атрыманы з тытуню. Тытунёвае масла.// Звязаны з вырошчваннем, апрацоўкай і продажам тытуню. Тытунёвая фабрыка. Тытунёвы ларок. □ Палікарпаўна ўжо даўно тытунёвую расаду павеяла.Кулакоўскі.Арцём пайшоў шукаць шчасця на новых землях, тытунёвых плантацыях.Самуйлёнак.
2. Зеленавата-карычневы; колеру тытуню. [Лізагуб] гаварыў і ўсміхаўся белымі зубамі, а ўсмешка была халодная, абыякавая. Валасы бліскучыя ад брыльянціну, нібы карова ягоную галаву лізала. Вочы тытунёвага колеру, абыякава-ўважныя.Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
mísslich
1.
a
1) казытлі́вы, даліка́тны
2) ця́жкі, склада́ны, небяспе́чны
3) непрые́мны
2.
adv няпэўна, падазро́на
es steht ~ um ihn — яго́ спра́вы дрэ́нныя
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)