заруча́цца I несов. заруча́ться; см. заручы́цца I

заруча́цца II несов., возвр., страд. обруча́ться; см. заручы́цца II, заруча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zaręczyć się

зак. заручыцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Verlöbnis

n -ses, -se зару́чыны

ein ~ éingehen* — заручы́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

verlóben

(sich) (mit j-m) заручы́цца (з кім-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Руча́цца 1 ’запэўніваць, гарантаваць, прымаць на сябе адказнасць’ (ТСБМ, Ласт., Некр. і Байк.), руча́ць ’запэўніваць у чым-небудзь, як бы даючы руку ў знак вернасці’ (Нас., Бяльк.), параўн. народны выраз гарантыі або праўдзівасці: даю руку на адсячэнне. Да рука (гл.), параўн. даручы́ць, заручы́цца і іншыя вытворныя, літаральна ’падаючы руку, пацвердзіць праўдзівасць (дамову, заданне і пад.)’, гл. Шустар-Шэўц, 2, 1251; Бязлай, 3, 189. Паводле іншай версіі (параўн. Глухак, 532), для паўднёваславянскага арэала рэканструюецца прасл. дыял. *ručati, запазычанае з прагерманскага *rōkjan ’забяспечыць, даставіць’ (> ст.-в.-ням. ruohhjan, ruochen ’тс’), што на фоне шматлікіх фактаў, якія тлумачаць першую версію, падаецца малаверагодным.

Руча́цца 2 ’вітацца за руку’ (Касп. Віц.). Гл. рукацца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wymienić

зак.

1. абмяняць, замяніць, выменяць;

2. назваць, пералічыць;

wymienić części mowy — назваць (пералічыць) часціны мовы;

wymienić pierścionki — абмяняцца пярсцёнкамі, заручыцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vergewíssern

1.

vt (G, über A) запэўніваць (каго-н. у сваёй згодзе і г.д.)

2.

(sich)

(G, über A) упэўнівацца, перако́нвацца (у чым-н.); заручы́цца (чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ГЕРЦЛЬ (Herzl) Тэадор

(сапр. Зееў Біньямін; 2.5.1860, Будапешт — 3.7.1904),

яўрэйскі журналіст і пісьменнік, заснавальнік паліт. кірунку ў сіянізме. Д-р юрыд. н. (1884). Скончыў Венскі ун-т. Пісаў на ням. мове. У 1891—96 парыжскі карэспандэнт венскай газ. «Neue Freie Presse» («Новая свабодная прэса»). З 1897 выдавец і рэдактар венскай газ. «Die Welt» («Сусвет»). Асн. працу «Яўрэйская Дзяржава» (1896) Герцль прысвяціў неабходнасці стварэння ўласнай дзяржавы яўрэяў на іх гіст. радзіме ў Палесціне. Ініцыятар склікання 1-га Сіянісцкага кангрэса ў г. Базель (Швейцарыя, 1897), першы прэзідэнт Сусветнай сіянісцкай арганізацыі. З мэтай практ. рэалізацыі намераў па стварэнні яўр. дзяржавы спрабаваў заручыцца падтрымкай тур. султана Абдул-Хаміда II, рым. папы і герм. імператара Вільгельма II. Аўтар рамана «Старая новая зямля» (1902), кнігі фельетонаў (т. 1—2, 1904) і інш. У Ізраілі ўшаноўваецца як прадвеснік яўр. дзяржавы.

т. 5, с. 201

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

verspréchen

*

1.

vt

1) абяца́ць

2) абяца́ць, прадка́зваць (пра барометр і г.д.)

er versprách sich viel davón — ён мно́га чака́ў ад гэ́тага

2.

(sich)

1) агавары́цца

2) (mit D) заручы́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zabezpieczyć

зак.

1. co засцерагчы ад небяспекі; гарантаваць; забяспечыць; заручыцца;

zabezpieczyć granice — забяспечыць захаванасць межаў;

2. przed czym, od czego засцерагчы ад чаго;

zabezpieczyć lokal przed wilgocią — засцерагчы памяшканне ад вільгаці;

zabezpieczyć pokój — забяспечыць мір; zabezpieczyć komu

byt (egzystencję) — забяспечыць каго матэрыяльна;

zabezpieczyć sobie czyje poparcie — заручыцца чыёй падтрымкай;

2. kogo/co забяспечыць;

zabezpieczyć rodzinę — забяспечыць сям’ю;

3. вайск.. паставіць на засцерагальнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)