заключэ́нне, -я, н.

1. гл. заключыць.

2. Сцверджанне, якое з’яўляецца вывадам з чаго-н.

Прыйсці да заключэння.

З. эксперта.

3. Апошняя частка, канец чаго-н.

Цікавае з. п’есы.

◊

У заключэнне — пад канец, заканчваючы што-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

переми́рие прям., перен. перамі́р’е, -р’я ср.;

заключи́ть переми́рие заключы́ць перамі́р’е;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камітэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая даручае камісіянеру заключыць якую‑н. здзелку: куплю, продаж і інш.

[Ад лац. committens, committentis — які даручае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перазаключы́ць, ‑ключу, ‑ключыш, ‑ключыць; зак., што.

Заключыць нанава, на новых умовах (дагавор, пагадненне і пад.). Перазаключыць гандлёвае пагадненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залажы́цца, ‑лажуся, ‑ложышся, ‑ложыцца; зак.

Заключыць у спрэчцы ўмову, па якой той, хто прайграе, павінен што‑н. выканаць; пайсці ў заклад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

make peace

а) прыміры́ць, пагадзі́ць (-ца)

б) заключы́ць мір

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Ланы́ (мн. л.) ’выгода, прыволле’ (мсцісл., З нар. сл.). Магчыма, да лан (гл.), аднак з-за адсутнасці іншых дадатковых фіксацый нельга нічога заключыць аб семантычным развіцці лексемы. Параўн. таксама лальі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канве́нцыя, ‑і, ж.

Міжнародны дагавор, пагадненне па якіх‑н. спецыяльных пытаннях. Заключыць канвенцыю. Рыбалоўная канвенцыя. Паштовая канвенцыя. Канвенцыя аб забароне бактэрыялагічнай зброі.

[Ад лац. conventio — дагавор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заміры́цца, ‑міруся, ‑мірышся, ‑мірыцца; зак., з кім-чым.

Разм. Заключыць мір; памірыцца. Скончылася грамадзянская вайна, замірыліся з Польшчай; людзі прыступілі да мірнай працы. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перамі́р’е, ‑я, н.

Часовае спыненне ваенных дзеянняў па ўзаемнай згодзе ваюючых бакоў. Заключыць перамір’е. □ Немцы, парушыўшы перамір’е з маладой Савецкай Расіяй, рушылі на ўсход. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)