дэтана́цыя, ‑і, ж.

Імгненнае загаранне якога‑н. выбуховага рэчыва, выкліканае выбухам другога рэчыва, ударам і пад.

[Ад лац. detonare — прагрымець.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самазагара́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. самазагарацца — самазагарэцца; загаранне само па сабе. Самазагаранне каменнага вугалю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стапі́н, ‑а, м.

Шнур, насычаны лёгкім на загаранне рэчывам, які ў піратэхніцы служыць для хуткай перадачы агню.

[Іт. stoppino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легковоспламеня́ющийся прил.

1. лёгкі на загара́нне;

2. перен. па́лкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

серавугляро́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Злучэнне серы з вугляродам — бясколерная, лёгкая на загаранне ядавітая вадкасць з непрыемным пахам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rozpłomienienie

н. запальванне; загаранне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

łatwopalny

лёгкі на загаранне; гаручы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

запа́льванне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. запальваць — запаліць.

2. Прыстасаванне, якім выклікаецца загаранне паліва ў рухавіках унутранага згарання. Уключыць запальванне. Праверыць сістэму запальвання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́ра, ‑ы, ж.

1. Хімічны элемент — лёгкае на загаранне рэчыва жоўтага ці шараватага колеру.

2. Разм. Жоўтае тлустае рэчыва, якое ўтвараецца на сценках вушнога канала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Zündung

f -, -en тэх. запа́льванне, загара́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)