кансана́нс, -у, м.

Мілагучнае спалучэнне гукаў; проціл. дысананс.

|| прым. кансана́нсны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

диссона́нс прям., перен. дысана́нс, -су м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dissonance [ˈdɪsənəns] n. mus. дысана́нс (таксама перан.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

discord [ˈdɪskɔ:d] n.

1. fml рознагало́ссе; разла́д, сва́рка; нелады́

2. mus. дысана́нс, нязла́джанасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кансана́нс, ‑у, м.

1. Гарманічнае спалучэнне некалькіх гукаў; мілагучнасць; проціл. дысананс.

2. Від няпоўнай рыфмы, у якой націскныя галосныя розныя, але паслянаціскныя, а часам і пераднаціскныя гукі супадаюць.

[Фр. consonance.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dysonans, ~u

м. дысананс; перан. разлад

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дыяфані́я

(гр. diaphonia)

тое, што і дысананс 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

dissonance

[ˈdɪsənəns]

n.

1) немілагу́чнасьць, несугу́чнасьць f.; дысана́нс -у m.

2) нязго́да f., разла́д -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Mísston

m -(e)s, -töne

1) фальшы́вы гук, фальшы́вая но́та, дысана́нс

2) разла́д, сва́рка, зва́дка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Míssklang

m -s, -klänge дысана́нс, разла́д

éinen ~ in etw. (A) bríngen* — уно́сіць разла́д у што-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)