ліквіда́т

‘даўжнік, з якога спаганяецца доўг’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ліквіда́т ліквіда́ты
Р. ліквіда́та ліквіда́таў
Д. ліквіда́ту ліквіда́там
В. ліквіда́та ліквіда́таў
Т. ліквіда́там ліквіда́тамі
М. ліквіда́це ліквіда́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

должни́к прям., перен. даўжні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банкру́т, -а, М -кру́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Збяднелы неплацежаздольны даўжнік.

2. перан. Той, хто пацярпеў поўную няўдачу, крах у ажыццяўленні чаго-н.

Маральны б.

|| прым. банкру́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

dłużnik

м. даўжнік; крэдытор;

dłużnik hipoteczny — даўжнік па гіпатэцы;

dłużnik (nie) wypłacalny — (не) плацежаздольны даўжнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Schúldner

m -s, - даўжні́к, вінава́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mortgager, mortgagor

[ˈmɔrgɪdʒər]

n.

іпатэ́чны даўжні́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

debtor

[ˈdetər]

n.

даўжні́к -а́ m. & f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дэбіто́р, ‑а, м.

Даўжнік прадпрыемства, арганізацыі, установы. Адны плацілі акуратна, другія цягнулі бог ведае колькі, і мы ніяк не маглі пазбавіцца ад даўжнікоў ці, як у нас кажуць, дэбітораў. Скрыган.

[Лац. debitor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэбіто́р

(лац. debitor = абавязаны)

даўжнік прадпрыемства, установы, арганізацыі (параўн. крэдытор).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ісце́ц ’асоба, якая прад’яўляе іск’ (ТСБМ). Рус. истец ’тс’, польск. iściec ’уладальнік’, ’крэдытор’, ’даўжнік’, ’паручыцель’, ’сведка’, ст.-чэш. jistec ’уладальнік, крэдытор’, ’даўжнік’, ’абвінаваўца, ісцец’, серб.-харв. ѝстац ’законнае дзіця’, ’раўня’, балг. ище́ц ’ісцец’. Ст.-рус. истецъ ’ісцец’, ’адказчык’, ст.-бел. истец ’тс’. Прасл. вытворнае з суф. ‑ьcь ад *jьstъ (гл. існы). Трубачоў, Эт. сл., 8, 247; Фасмер, 2, 142; Слаўскі, 1, 471.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)