поверя́ть несов., уст.

1. (проверять) правяра́ць; (сверять) звяра́ць;

поверя́ть карау́лы воен. правяра́ць караву́лы;

2. (доверять) давяра́ць;

поверя́ть та́йну дру́гу давяра́ць таямні́цу ся́бру;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zwierzać

незак. давяраць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АКРЭДЫТАВА́ННЕ

(ад лац. accredere давяраць),

у міжнар. праве працэс прызначэння і ўступлення на пост дыпламат. прадстаўніка пры ўрадзе інш. дзяржавы або пастаяннага прадстаўніка дзяржавы пры міжнар. арг-цыі. Пачаткам акрэдытавання з’яўляецца агрэман, завяршэннем — уручэнне акрэдытаваным (прызначаным) даверчай граматы.

т. 1, с. 202

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

powierzać

незак. давяраць; даручаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

confide [kənˈfaɪd] v.

1. (in) давяра́ць; давяра́цца;

May I confide in you? Табе/Вам можна даверыцца?

2. (to) каза́ць/расказва́ць па сакрэ́це/пад сакрэ́там

3. (to) даруча́ць, давяра́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

непрысто́йна,

1. Прысл. да непрыстойны.

2. безас. у знач. вык. У супярэчнасці з прыстойнасцю. Непрыстойна Не давяраць таму, хто вам даверыў. Глебка. Мне нешта падказвала, што маўчаць доўга нельга, непрыстойна. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ве́рыць ’быць цвёрда перакананым, давяраць каму-небудзь; быць рэлігійным’ (КТС, БРС). Да ве́ра (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ве́ра, -ы, ж.

1. Упэўненасць у кім-, чым-н.

В. ў свае сілы.

В. ў людзей.

2. Перакананне ў існаванні звышнатуральных сіл.

В. ў Бога.

3. Тое, што і рэлігія.

Хрысціянская в.

Чалавек другой веры.

◊

Браць (узяць) на веру (разм.) — верыць, давяраць (паверыць, даверыць) без доказаў.

Верай і праўдай (служыць) — аддана, чэсна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ро́сказні ’несур’ёзныя расказы, якім не трэба давяраць’ (Растарг.). З рус. ро́ссказни ’небыль, байкі, выдумкі’, параўн. урал. расказня́ ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

distrust​2 [dɪsˈtrʌst] v. не давяра́ць, ста́віцца з недаве́рам (да каго-н.); сумнява́цца; не ве́рыць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)