глей

1. Зямля з вялікай дамешкай белай і шэрай гліны; прырэчная гліна (БРС).

2. Рачны іл, твань на дне вадаёма (БРС).

3. Гліна чырвонага ці жоўтага колеру, якая ідзе на будаўніцтва падмуркаў, печаў (Жытк.).

4. Зямля тыпу гліны сіняга колеру (Стол.).

5. Рудая зямля (Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

silt​1 [sɪlt] n. глей, буза́, мул

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

slime [slaɪm] n. лі́пкая гразь; глей, буза́, мул

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

іл м гл глей

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сапрапе́левы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да сапрапелю. Сапрапелевы глей. // Які ўтварыўся з сапрапелю. Сапрапелевы вугаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ooze​1 [u:z] n.

1. глей, буза́, лі́пкая/гле́йкая гразь

2. прасо́чванне; паво́льнае выцяка́нне (вільгаці)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ił, ~u

м. глей, мул

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Сугле́й ’зямля з дамешкам гліны’ (Ласт., Шымк. Собр.), ’глей’ (Юрч. Вытв.). З су- і глей, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сапрапе́ль, ‑ю, м.

Спец. Глей, які ўтвараецца на дне стаячых вадаёмаў з перагнілых рэштак жывёлін і раслін (выкарыстоўваецца для гразелячэння, як угнаенне і пад.).

[Ад грэч. sapros — гнілы і pelos — гразь, глей.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мы́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; незак.

1. Намыльваць сябе мылам.

2. Распускаючыся ў вадзе, даваць пену. Глей аж сіні, мыліцца, як сапраўднае мыла. Ваданосаў.

3. Зал. да мыліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)