tręzla

ж. спец. трэнзель; вуздэчка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ка́нтар​II м. (вуздэчка) Hálfter m, n -s, -, f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

bridle​1 [ˈbraɪdl] n. вуздэ́чка, абро́ць;

give a horse the bridle адпусці́ць ле́йцы

♦

put a bridle on smb. стры́мліваць каго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Záumzeug

n -(e)s, -e вуздэ́чка [абро́ць] з набо́рам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Трэ́нзель ‘металічныя цуглі’ (ТСБМ), ‘вуздэчка’ (Баршч.). Запазычана, магчыма, з ід. trenzl ‘цуглі’ (Астравух, Ідыш-бел. сл.), параўн. польск. tręnzla ‘тс’, што да ням. Trenze ‘вуздэчка’, якое, у сваю чаргу, запазычана праз гал. trensse з ісп. trenza ‘пляцёнка, канат’ (Duden Etumologie, 863; Фасмер, 4, 98).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ну́здзечка ’вуздэчка для язды вярхом, лепшай якасці, з цуглямі’ (Маш.), параўн. укр. нуздечка ’тс’. Ад вуздзечка (гл. вуздэчка) пад уплывам зануздаць ’зацугляць’ (гл. нуздаць), іншы варыянт замены: муздзечкі (Шн. 1), замуздаць (там жа), паводле Карскага (1, 324), па тыпу Школай, Мікста (рус. Николай, Никита), параўн. таксама пастронкі//настрамкі.⇉,

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

узде́чка ж.

1. абро́ць, -ці ж.; (недоуздок — ещё) ка́нтар, -ра м.;

2. анат. вуздэ́чка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ву́здзіла ’цуглі’ (КСТ), укр. узди́ла ’вуздэчка’, рус., прыбалт. ву́здилы ’цуглі’. Магчыма, кантамінацыя вузда́ (узда) і вудзіла (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bridle

[ˈbraɪdəl]

1.

n.

вуздэ́чка, абро́ць f.

2.

v.t.

1) надзява́ць абро́ць (вуздэ́чку)

2) Figur. утаймо́ўваць, паўстрымо́ўваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Намы́знік ’наморднік’ (воран., Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ), ’скураная палоска ў аброці’ (маст., Шатал.; Маслен.), намырзнік ’вуздэчка’ (шчуч., Сл. ПЗБ). А мша, мырза ’морда, пыса’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)