балабо́нства, ‑а, н.

Разм. Дзеянне паводле дзеясл. балабоніць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабалабо́ніць

‘пэўны час балабоніць; прабалбатаць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прабалабо́ню прабалабо́нім
2-я ас. прабалабо́ніш прабалабо́ніце
3-я ас. прабалабо́ніць прабалабо́няць
Прошлы час
м. прабалабо́ніў прабалабо́нілі
ж. прабалабо́ніла
н. прабалабо́ніла
Загадны лад
2-я ас. прабалабо́нь прабалабо́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час прабалабо́ніўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мало́ць, мялю́, ме́леш, ме́ле; мялі; мо́латы; незак., што.

1. Раздрабняць зерне, ператвараючы ў муку.

М. жыта.

2. перан. Балабоніць, гаварыць абы-што (разм.).

М. лухту.

◊

Малоць языком (разм., неадабр.) — балбатаць няспынна, гаварыць абы-што.

|| зак. змало́ць, змялю́, зме́леш, зме́ле; змялі; змо́латы (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Білябе́ніць ’балабоніць, гаварыць абы-што’ (Бяльк.). Укр. белебе́нити, рус. белебе́нить. Гукапераймальнае. Гл. Фасмер, 1, 147. Параўн. балабо́ніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трезво́нить несов.

1. (звонить в колокола) звані́ць;

2. перен., разг. балабо́ніць, звані́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тарата́рыць ’весці пустыя размовы, балабоніць’ (Нас., Некр. і Байк.). Гл. тараторыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Балабо́лка ’званочак на бубне’ (Інстр. III), укр. балабо́лька і г. д. Гукапераймальнае; да балабо́ліць, балабо́ніць, бала́каць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таракце́ць ’тарахцець, грукатаць’, ’балбатаць, балабоніць’ (астрав., мядз., Сл. ПЗБ). Гл. тарахце́ць, тарара́х, к < х пад уплывам балтыйскага субстрату.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Балабо́н 1 ’званочак’ (Касп., Юрч., Янк. Мат., Гарэц.). Укр. балабо́н ’званок, бразготка’, рус. балабо́н ’пустаслоў’. Гукапераймальнае; да балабо́ніць (гл.), балабо́ліць і г. д.; аснова бала(б)‑, якая, магчыма, выступае ў бала́каць (гл.). Параўн. і чэш. blaboniti.

Балабо́н 2 ’балбатун, пустаслоў’ (Янк. Мат., Юрч.). Рус. балабо́н ’тс’, балабо́нить, укр. балабо́н ’званок’, балабо́нити ’званіць’, чэш. blaboniti. Гукапераймальнае; да вялікай групы слоў тыпу балабо́н ’званочак’, балабо́ніць, бала́каць і г. д. Параўн. бало́бан ’балбатун’ (Бяльк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Балаба́ніць ’барабаніць; стукаць; гаварыць голасна; гаварыць глупства’ (Нас., Шат.), балаба́н ’пустамеля, балбатун’ (Нас.). Такога ж гукапераймальнага паходжання, як і балабо́ніць (гл.). Падрабязней гл. пад бала́каць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)