Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
surplus
[ˈsɜ:rplʌs]1.
n.
лі́шак -ку m., рэ́шта, аста́чаf.
2.
adj.
1) лі́шні, збытко́ўны, надме́рны
2) рэ́шткавы, аста́ткавы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
remainder[rɪˈmeɪndə]n.
1. рэ́шта, аста́так, рэ́шткі;
The remainder of his life he spent in the country. Астатак свайго жыцця ён правёў у вёсцы.
2. the remainder аста́тнія;
The remainder sat down. Астатнія селі.
3.math.аста́ча
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Rumpf
m -s, Rümpfe
1) ту́лава
2) касця́к; ко́рпус
3) ствол (дрэва)
4) абру́бак, аста́ча, аста́так (часцей перан.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
rump
[rʌmp]
n.
1) зад -а m. (у жывёліны), аза́дак -ка m. (у жывёліны й чалаве́ка)
2) задо́к ту́шы
3)
а) неісто́тная рэ́шта, аста́чаf.
б) меншыня́ паліты́чнага о́ргану пасьля́ раско́лу
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Аста́цца. Праслав.ostati sę — зваротная форма да *o‑stati, o‑staviti, утворанага з прэфіксальным o‑ ад дзеяслова *stati (> стаць). Ад гэтага дзеяслова ўтвораны дзеепрыметнік остатъ, адкуль астатак (остатъкъ) (КЭСРЯ, 316) і астача (*остатја). Параўн. падаць, падатак, падача. Дзеепрыметнік даў аснову і для ўтварэння з суфіксам ‑ьн‑ прыметніка остатьний > астатні ’апошні’ (Булахаў, Працы IM, 7, 142; Анічэнка, Праблемы філал., 9). Ад остатъкъ утворана остаточьныи (Карскі, Труды, 372; Булахаў, Працы IM, 7, 141) і астаткавы (остатък‑ов‑ъ); ст.-бел.остатечный ’апошні’ — з польскай (Гіст. лекс., 96), дзе ъ > е. Ад гэтага ж дзеяслова ўтворана было осталь ’тое, што засталося’ (Даль; гл. КЭСРЯ, 315), адкуль астальцы ’астатак’ (Касп.), ст.-рус.остальць ’той, што застаўся’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
residue
[ˈrezɪdu:]
n.
1) аста́чаf., аста́так -ку m., рэ́шткі pl., аса́дак -ку m.
The syrup had dried up, leaving a sticky residue — Сыро́п вы́парыўся, пакінуўшы лі́пкі аса́дак
2) Law ча́стка спа́дчыны, яка́я застае́цца пасьля́ спла́ты ўсіх даўго́ў, выда́ткаў ды і́ншых спа́дчыньнікаў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
рэ́шта, ‑ы, ДМ ‑шце, ж.
1. Частка чаго‑н., якая засталася, не выкарысталася; астача, астатак. Саша, даўшы пакаштаваць соку Ленцы, панесла рэшту Лялькевічу, які бандарнічаў пад паветкай.Шамякін.Салдаты дзялілі свой паёк на дваіх, а рэшту аддавалі дзецям і жанчынам.Кухараў.// Тое (тыя), што асталося (асталіся) пасля падзелу, адыходу каго‑, чаго‑н. [Сушко:] — Скажы, дзе рэшта з вашай кампаніі і дзе хаваецца награбленае вамі дабро?Колас.Уся рэшта групы — восем чалавек — трымалася чынна, не выскаквала з гутаркамі.Пестрак.— Гэтымі днямі выезд у поле, — гаварыў Апанас. — Мусіць, Нахлябічавы і Сегенецкага коні самая сіла. [Якуб:] — Самая сіла. Рэшта ўсё — так сабе.Чорны.
2. Частка якога‑н. адрэзка часу ці адлегласці, якая засталася яшчэ нявыкарыстанай ці непераадоленай. А вось рэшту дня дык ужо дома .. [Ганку] не ўтрымаеш.Якімовіч.Садовіч захапіўся новаю ідэяю і ўсю рэшту дарогі гаварыў аб ёй з высокім пафасам.Колас.
3. Здача. — Малады чалавек! — паклікаў яго прадавец. — Вы ж хоць рэшту вазьміце.Ваданосаў.
•••
У рэшце рэшт — у канчатковым выніку, нарэшце. — Якая, у рэшце рэшт, мне справа да ўсяго гэтага?! — ускіпеў Балуеў.Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)