ківа́цца

1. (рытмічна хістацца) schwngen* vi, schwnken vi;

2. (ісці з цяжкасцю, хістаючыся) wnken vi (h, s), schwnken vi; tumeln vi (h, s);

3. (хістацца) wckeln vi;

зуб ківа́ецца der Zahn wckelt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зубе́ц, ‑бца, м.

1. Востры выступ на інструменце, прыладзе працы, частцы машыны і інш.; зуб (у 2 знач.). Зубцы бараны. □ Вастрыў .. [Мікола] пілу, Зубцы правяраючы строга. Броўка.

2. звычайна мн. (зубцы́, ‑оў). Надбудова на сцяне збудавання ў выглядзе слупкоў, размешчаных на аднолькавая адлегласці. Зубцы крамлёўскай сцяны. // Востры выступ на паверхні, абрысах чаго‑н. Зубцы кардыяграмы. □ Месяц ужо высока плыў над цёмнымі зубцамі зарэчнага бору. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мінулаго́дні, ‑яя, ‑яе.

Які мае адносіны да мінулага года; леташні. Мінулагодні тэатральны сезон. Мінулагоднія моды. // Які застаўся, захаваўся ад мінулага года. У затоне, паміж сухіх мінулагодніх чаротаў, раптам голасна закрычаў качур. Краўчанка. Гірляндамі вісяць на .. яловых лапках мінулагоднія шышкі. Зуб. // Зроблены, створаны ў мінулым годзе. Успомніўшы, відаць, мінулагодні праект моста, [дырэктар] махнуў рукой і сур’ёзна сказаў: — Добрую справу не забракуеш: яна праб’е сабе дарогу. Рунец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цудо́ўна,

1. Прысл. да цудоўны.

2. безас. у знач. вык. Пра надзвычай прыгожае наваколле, прыемную абстаноўку. Гэта было цудоўна: і лес, і гарадок, як на далоні, і яна, Марынка, побач. Шыцік. А на возеры было цудоўна! Ваданосаў.

3. у знач. часціцы. Ужываецца як вокліч са значэннем: вельмі добра, выдатна. Партызан аж зажмурыўся, потым ізноў адплюшчыў вочы і ўбачыў бліскучую снарадную гільзу! Гільза! Цудоўна! Зуб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разе́ц м

1. Gravierstift [-´vi:r-] m -(e)s, -e, Stchel m -s, - (гравёра); Mißel m -s, -(скульптара); (Schnide)stahl m -s, -e і -stähle, Mißel m -s, - (металаапрацоўчы);

2. (зуб) Schnidezahn m -(e)s, -zähne

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

рака́ ж. река́;

мало́чныя рэ́кі з кісе́льнымі берага́мі — моло́чные ре́ки с кисе́льными берега́ми;

рэ́кі крыві́ — ре́ки кро́ви;

ры́бка ў рацэ́, ды не ў руцэ́посл. ви́дит о́ко, да зуб неймёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

dolegać

dolega|ć

незак. балець, мучыць, турбаваць;

ząb mi dolegać — у мяне зуб баліць;

co ci dolegać? — што цябе турбуе (мучыць)?

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

карэ́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Спрадвечны, пастаянны (пра жыхароў пэўнай тэрыторыі, прадстаўнікоў пэўнага асяроддзя). Карэннае насельніцтва. Карэнны жыхар Беларусі. □ — Я карэнны ленінградзец. І трэба ж так стацца: у дзяцінстве я ніколі не быў у вёсцы. Васілевіч.

2. Які датычыцца асноў чаго‑н., істотны, радыкальны. Карэнныя змены. Карэннае пытанне. Карэнныя інтарэсы народа.

3. Які мае адносіны да кораня слова; каранёвы. Карэнная частка слова. Карэнная галосная.

•••

Карэнныя зубы гл. зуб.

Карэнным чынам гл. чын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ківа́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Рытмічна хістацца з боку ў бок або зверху ўніз. [Аляксей] ківаўся ў такт машыне: згінаўся ўправа, улева, каб быць у раўнавазе. Мележ.

2. Ісці з цяжкасцю, хістаючыся (ад стомы, хваробы і пад.). Кепска толькі, што свядомасць падказвае ісці, а ногі .. не слухаюцца дый годзе. Падбіўся ўжо і Марынчук, ледзь-ледзь ківаецца. С. Александровіч.

3. Хістацца, будучы нетрывала прымацаваным да чаго‑н. Зуб ківаецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prong

[prɔŋ]

1.

n.

1) зубm. (відэ́льца, ві́лаў)

2) ві́лы pl. only, разгалінава́ньне n. (даро́гі, струме́ньчыка)

2.

v.t.

1) прабіва́ць, прапо́рваць ві́ламі

2) падыма́ць ві́ламі е́на), узрыхля́ць ві́ламі (зямлю́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)