галавакружэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Хваравіты стан, пры якім страчваецца пачуццё раўнавагі і чалавеку здаецца, што ўсе прадметы вакол яго кружацца, хістаюцца.

Г. ад малакроўя.

Г. ад поспехаў (перан.: празмернае захапленне сваімі поспехамі, зазнайства ад поспехаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

антыдэпрэса́нты

(ад анты + дэпрэсанты)

лекавыя рэчывы, якія прымяняюць пры хваравітым псаванні настрою; знімаюць пачуццё прыгнечанасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

па́фас

(гр. pathos = пачуццё, страсць)

уздым, запал, энтузіязм;

п. творчасці — страсны тон размовы, літаратурнага твора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сенсуа́льны

(п.-лац. sensualis = здольны адчуваць, ад лац. sensus = пачуццё, адчуванне)

заснаваны на пачуццях, адчуваннях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

э́рас

(гр. eros, ад Eros = імя бога кахання ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

моцнае пачуццё, цяга; каханне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ра́дасць ’пачуццё задаволенасці, весялосці’ (ТСБМ), укр. ра́дість, рус. ра́дость, польск. radość, чэш. radost, славац. radosť, в.- і н.-луж. radość, славен. radost, серб.-харв. ра̏дост, балг. ра́дост, макед. радост. Да прасл. *radostь. Гл. радавацца, ра́ды.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адзіно́та, -ы, ДМ -но́це, ж.

1. Адасобленасць у выніку страты родных, блізкіх або ў выніку жадання пабыць асобна ад іншых.

Жыць на адзіноце.

2. Бязлюднасць, сіратлівасць.

Адзінотай веяла з палёў.

3. Стан адзінокага чалавека; адзіноцтва.

Пачуццё адзіноты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wounded [ˈwu:ndɪd] adj.

1. (па)ра́нены;

the wounded (па)ра́неныя

2. знява́жаны (пра пачуццё, гонар і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Рэ́ўнасць ’пачуццё сумнення ў чыёй-небудзь вернасці’ (ТСБМ), рэ́ўносць ’рэўнасць, зайздрасць, цяга’ (ТС). Укр. ревнощі, ревність, рус. ревность, серб. і харв. ре́вно̑ст ’старанне’, балг. ревност ’рэўнасць’. Прасл. *rьvьnostь вытворнае ад *rьvьnь (БЕР, 6, 200). Гл. раўнівы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэа́льнасць ж. Realität f -, Wírklichkeit f -;

пачуццё рэа́льнасці Wírklichkeitssinn m -(e)s, Realitätssinn m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)