deficient

[dɪˈfɪʃənt]

adj.

1) няпо́ўны, слабы́

deficient in arithmetic — слабы́ ў арытмэ́тыцы

2) недастатко́вы; незадавальня́льны

deficient in protein — які́ ня ма́е дастатко́ва бялку́

mentally deficient — разумо́ва недаразьві́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

female

[ˈfi:meɪl]

1.

n.

1) жанчы́на, дзяўчы́на f.

2) са́мка f.

3) Bot. жано́чая кве́тка (яка́я ма́е то́лькі пе́сьцікі)

2.

adj.

жано́чы

a female choir — жано́чы хор

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

по́спех, -ху м.

1. успе́х; уда́ча ж.;

пажада́ць ~ху — пожела́ть успе́ха (уда́чи);

кні́га ма́е п. — кни́га име́ет успе́х;

з ~хам — с успе́хом;

2. только мн. успе́хи;

до́брыя ~хі ў матэма́тыцы — хоро́шие успе́хи в матема́тике;

вытво́рчыя ~хі — произво́дственные успе́хи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ктыка ж.

1. в разн. знач. пра́ктика;

вы́вучыць што-не́будзь на ~тыцы — изучи́ть что-л. на пра́ктике;

п. склада́ння сло́ўнікаў — пра́ктика составле́ния словаре́й;

ле́тняя п. студэ́нтаў — ле́тняя пра́ктика студе́нтов;

2. опыт м.;

чалаве́к ма́е ~ку — челове́к име́ет о́пыт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ба́хус ’п’яніца; высокі, мажны мужчына’ (Нас.); Бахус ’Вакх’. Укр. бахусува́тий ’той, што мае сляды п’янства’. Запазычанне з польск. Bachus ’Вакх’ (< лац. Bacchus < грэч. Βάκχος).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вае́ўны ’вайсковы’ (Кліх). Уласнабеларускае слова, якое ўзнікла ў выніку дысіміляцыі ваенны > ваеўны або з’яўляецца суфіксальным утварэннем: *voj + ‑ьвн‑. Польскае wojowny мае іншае значэнне: ’ваяўнічы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярцэ́мак ’мяла’ (гродз., З нар. сл.). Запазычана, відавочна, з польск. мовы, дзе новае і ст.-польск. wercimak (з XVI ст.) мае тое ж значэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Караго́ль ’ястраб перапёлачнік, Accipiter nisus L.’ (Касп.) — вандроўнае слова, якое мае цюрк. крыніцу (karguj) (Трубачоў, Эт. сл. 11, 68–69; Слаўскі, 3, 117–119).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мажор ’музычны лад, які мае бадзёрую гукавую афарбоўку’, (разм.) ’вясёлы, радасны настрой’ (ТСБМ) — запазычана праз рус. мову з франц. majeur < італ. maggiore ’большы’, ’вышэйшы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нарубе́ц ’навыварат’ (круп., Нар. сл.). Да руб, рубец ’шво (у адзенні)’; мае адпаведнікі ва ўкр. наруби ’тс’, чэш. naruby ’тс’, славен. narȏbe ’навыварат, наадварот’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)