bębnić

bębn|ić

незак.

1. барабаніць; біць у барабан;

2. разм. барабаніць; тарабаніць;

~ić na fortepianie — тарабаніць на піяніна;

3. разм. гаварыць; паўтараць; бубнець; разносіць (весткі, навіны);

o zdarzeniu ~ą w całym mieście — пра здарэнне гаворыць увесь горад

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

snarl

I [snɑ:rl]

1.

v.i.

1) гы́ркаць, шчэ́рыць зу́бы (пра саба́ку)

2) свары́цца, гы́ркаць

to snarl to each other — гы́ркаць, гру́ба й зласьлі́ва гавары́ць адзі́н да аднаго́

2.

n.

гы́рканьне n.

II [snɑ:rl]

1.

n.

1) блытані́на f.; ко́смы pl. (валасо́ў)

2) заблы́танасьць f.; замяша́ньне n., непара́дак -ку m.

2.

v.t.

1) блы́таць (ні́ткі, валасы́)

2) прыво́дзіць у замяша́ньне, непара́дак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

hum

[hʌm]

1.

v., (-mm-)

1) гудзе́ць; гусьці́ (як пчо́лы, машы́на)

2) мы́каць, неразбо́рліва або́з запі́нкамі гавары́ць

3) напява́ць (бяз сло́ваў)

4) informal разьвіва́ць бурлі́вую дзе́йнасьць

He makes things hum — У яго́ пра́ца кіпі́ць

2.

n.

1) гудзе́ньне n. (пчо́лаў), гул -у m., гудзе́ньне самалёта

2) гул -у m. (го́раду)

3) напява́ньне

3.

interj.

гм! (выка́звае недаве́р, сумне́ў, іро́нію)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trifle

[ˈtraɪfəl]

1.

n.

1) дро́бязь, драбяза́ f.

2) мала́я ко́лькасьць, кры́шка

3) бе́сцань f.

bought (sold) for a trifle — ку́плены (прада́дзены) за бе́сцань

2.

v.i.

1) гавары́ць, ста́віцца несур’ёзна, лёгкаду́мна

Don’t trifle with serious matters — Не жарту́й з пава́жнымі спра́вамі

2) гуля́ць, забаўля́цца чым

3) марнава́ць, марнатра́віць

She had trifled away the whole morning — Яна́ змарнава́ла ўсю́ ра́ніцу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

get around

а) гл. get about

б) ашука́ць, абдуры́ць; зла́дзіць шту́ку каму́

get around to — знайсьці́ час на што

get at —

а) прыбы́ць куды́, дабра́цца

б) даве́дацца, зразуме́ць

I cannot get at the meaning — Я не магу́ зразуме́ць значэ́ньня

в) гавары́ць, кірава́ць гу́тарку на што

What are you trying to get at? — Што вы хо́чаце гэ́тым сказа́ць?

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

каза́ць (расказваць, гаварыць) ságen, (dass)…, erzählen, (dass)…

каза́ць пра́ўду die Wáhrheit ságen [spréchen*];

ка́жуць, што… man sagt, dass…; es heißt, dass…;

◊ караце́й ка́жучы kurz geságt; um es kurz zu máchen;

шчы́ра ка́жучы éhrlich [óffen] geságt;

памі́ж намі ка́жучы únter uns geságt;

папра́ўдзе ка́жучы éhrlich geságt; um éhrlich zu sein;

ула́сна ка́жучы éigentlich;

не ка́жучы ўжо́ пра ganz zu schwéigen von (D); geschwéige denn (толькі ў сказах з адмоўем)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

tell [tel] v. (told)

1. гавары́ць, каза́ць; раска́зваць, апавяда́ць;

tell smb. a lie хлу́сіць каму́-н.

2. зага́дваць, распараджа́цца

3. адро́зніваць, распазнава́ць

4. (on/upon) адбіва́цца (на)

♦

tell me another! infml яшчэ́ што ска́жаш! (я не веру);

tell tales (about smth./on smb.) BrE разво́дзіць плёткі (аб чым-н./кім-н.);

to tell the truth infml пра́ўду ка́жучы;

you can never tell/there’s no telling/who can tell? хто ве́дае?

tell off [ˌtelˈɒf] phr. v. infml адчыта́ць, прабра́ць; абла́яць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вяза́ць, вяжу, вяжаш, вяжа; заг. вяжы; незак.

1. што. Цесна злучаць, абвіваючы чым‑н., звязваць. Вязаць снапы. Вязаць плыты. □ Чакаючы змроку, каб непрыкметна перабегчы ў вёску, Грышка нарэзаў бярозавых дубцоў і пачаў вязаць венік. Чарот.

2. каго-што. Звязваць рукі, ногі, пазбаўляючы магчымасці рухацца. — Ну, хлопцы, вяжы.. [бандытаў], бяры! Хутчэй, не драмаць. Колас. Вяжы яму рукі папружкаю! — крыкнуў стары Юзіку. Чорны. // перан. Не даваць волі, перашкаджаць каму‑н. рабіць што‑н. [Дзеда] не вяжуць, як другога, Застылай мудрасці гужы. Колас.

3. што і без дап. Плесці кручком, пруткамі і пад. Вязаць рукавіцы, карункі.

4. Быць вязкім, мець уласцівасць сцягваць. // безас. Сцягваць (пра адчуванне сцягвання ад якога‑н. рэчыва). У роце вяжа.

5. Валодаць уласцівасцю змацоўваць цвёрдыя рэчывы.

•••

Лыка не вяжа — пра п’янага, які ледзь можа гаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пахо́дзіць, ‑ходжу, ‑ходзіш, ‑ходзіць; незак., з каго-чаго, ад каго-чаго.

1. Належаць па нараджэнню да якога‑н. класа, нацыі, народнасці і пад.; весці ад каго‑н. сваё паходжанне. Лабановіч паходзіць з беднай сялянскай сям’і. Пшыркоў. Драздовіч сам паходзім са шляхты, але не выхваляўся гэтым. Машара.

2. Узнікаць, утварацца ад чаго‑н. Як вядома, назвы многіх гарадоў паходзяць ад назваў рэчак, на якіх яны стаялі. Штыхаў. Атрымалася аповесць з дзіўнай назвай [«Апошні зверыядавец»], што паходзіць ад мянушкі, якую мелі былыя выхаванцы кадэцкага корпуса. Кучар.

3. на каго-што. Быць падобным да каго‑, чаго‑н. [Васіль] ва ўсім стараўся паходзіць на дарослага, пераймаў павольныя рухі бацькі Мірона, яго манеру гаварыць, трымацца з людзьмі. Лынькоў. [Аня] паходзіла больш на нязграбнага хударлявага падлетка, чым на дарослую дзяўчыну. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саката́ць, ‑качу, ‑кочаш, ‑коча; незак.

1. Кудахтаць, утвараць сокат (пра курэй). У сенцах спакойна, непалохана ходзяць белыя куры — кудахчуць, сакочуць. Сіпакоў. Ходзіць курачка ля току і сакоча: — Ко-ку! Ко-ку! Шушкевіч. // Стракатаць, утвараць строкат (пра насякомых, птушак). Бясконцым, здаецца, на ўсю зямлю, хорам сакаталі конікі і пырскалі з-пад ног на ўсе бакі. Дуброўскі. Толькі сарока, пералятаючы з дрэва на дрэва, трывожна сакатала. Бажко.

2. Часта стукаць, страляць, трашчаць. Раўлі гарматы, трывожна сакаталі кулямёты на Валакаламскай шашы. Няхай. Калёсы часта і дробна сакаталі па мёрзлай зямлі. Мележ. За сцяною плаўна.. сакатала швейная машына. Ракітны.

3. перан. Разм. Хутка, не сціхаючы, гаварыць; балбатаць. Сам.. [Бабіч] гаворыць мала, а толькі слухае, як другія сакочуць, прычым на яго твары ўвесь час красуе найдабрэйшая ўсмешка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)