супрацо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які працуе разам з кім-н.

Супрацоўнікі аддзела.

2. Назва работнікаў некаторых спецыяльнасцей, а таксама ўвогуле служачых.

С. музея.

С. часопіса.

Літаратурны с.

○

Навуковы супрацоўнік — пасада супрацоўніка навукова-даследчай установы; асоба, якая займае гэтую пасаду.

|| ж. супрацо́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. супрацо́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

старасто́ўства, ‑а, н.

Пасада і занятак старасты. Хоць цётка Ганна з горкай іроніяй ставілася да старастоўства свайго чалавека, але ў справы яго не ўмешвалася, дужа не дапякала. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

readership [ˈri:dəʃɪp] n.

1. ко́ла чытачо́ў (якія чытаюць пераважна часопісы і газеты)

2. звыч. Readership зва́нне, паса́да дацэ́нта; дацэнту́ра ў англі́йскіх універсітэ́тах

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

генера́л-кватэрма́йстар

(ад генерал + кватэрмайстар)

штабная пасада ў некаторых арміях (Англіі, Германіі і інш.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэцэмвіра́т

(лац. decemviratus)

група старажытнарымскіх дэцэмвіраў у час выканання спецыяльнага дзяржаўнага даручэння; пасада дэцэмвіра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

квесту́ра

(лац. quaestura)

1) пасада і абавязкі квестара;

2) мясцовае паліцэйскае ўпраўленне ў Італіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дацэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Вучонае званне і пасада выкладчыка вышэйшай навучальнай установы (ніжэйшая за прафесара і вышэйшая за асістэнта). // Асоба, якая мае гэта званне і займае гэту пасаду.

[Ад лац. docens, docentis — той, хто вучыць, абучае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сто́льнік, ‑а, м.

У Рускай дзяржаве 13–17 стст. — прыдворны чын (пасада) рангам ніжэй баярскага. // Асоба, якая мела гэты чын (першапачаткова — прыдворны, які прыслужваў за княжацкім або царскім сталом).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

chancellery

[ˈtʃænsələri]

n., pl. -leries

1) ка́нцлерства n. (паса́да й буды́нак)

2) сядзі́ба амбаса́ды

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Lébensstellung

f -, -en грама́дскае стано́вішча; паса́да, слу́жба

gesícherte ~ — трыва́лае [мо́цнае, грунто́ўнае] стано́вішча

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)