mouthful

[ˈmaʊӨfəl]

n., pl. -fuls

глыто́к -ка́ m.; малы́ кава́лак; по́ўны рот

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

камяк назоўнік | мужчынскі род

  1. Сціснуты, змяты або злеплены ў адно кавалак якой-н. мяккай, рыхлай масы (размоўнае).

    • К. снегу.
    • К шэрсці.

  2. толькі Тое, што і камы (абласное).

    • Наварыць камякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дзеравяшка назоўнік | жаночы род | размоўнае

  1. Кавалак дрэва, драўляны брусок.

  2. Штучная драўляная нага.

    • З вайны ў яго замест нагі д.

  3. множны лік: Абутак на драўлянай падэшве.

    • Скінуў дзеравяшкі пад лаўку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

магніт назоўнік | мужчынскі род

  1. Кавалак жалезнай руды або сталі, які мае ўласцівасць прыцягваць да сябе жалезныя або стальныя прадметы.

  2. пераноснае значэнне: Тое, што прыцягвае, вабіць да сябе.

|| прыметнік: магнітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

wedge​1 [wedʒ] n. клін;

drive a wedge убіва́ць клін;

a wedge of cheese кава́лак сы́ру (у форме кліна)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адламаць, ‑ламлю, ‑ломіш, ‑ломіць; зак., што і чаго.

Зламаўшы, аддзяліць частку ад цэлага. Васіль нахіліўся.. і адламаў галінку з вясёлымі кучаравымі коцікамі. Шамякін. // Аддзяліць без нажа кавалак чаго‑н. [Алесь] адламаў хлеба, узяў гурок і са смакам закусіў. Чарнышэвіч. // Адбіць, адкрышыць. Адламаць кавалак пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жаваць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Размінаць ежу або што-н. зубамі.

    • Ж. кавалак хлеба.

  2. пераноснае значэнне: Доўга і нудна гаварыць, разбіраць адно і тое ж.

    • Ж. якое-небудзь пытанне.

|| назоўнік: жаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

лапіна назоўнік | жаночы род

  1. Месца, якое вылучаецца чым-н. на агульным фоне.

    • Лапіны сенажаці.

  2. Невялікі кавалак зямлі (размоўнае).

    • Мець лапіну зямлі.

  3. Пляма другога колеру на поўсці жывёлы, на пер’і птушак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прут назоўнік | мужчынскі род

  1. Тонкая палка без сучча.

    • Асінавы п.

  2. Тонкі металічны стрыжань, кавалак дроту.

    • Жалезны п.

|| памяншальная форма: пруток і пруцік.

|| прыметнік: прутковы і пруцяны.

  • Прутковы каркас.
  • Пруцяная агароджа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

тлу́сты fett; dick (тоўсты);

тлу́стая зямля́ fétte [frúchtbare] Érde;

тлу́сты кава́лак ein fétter Háppen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)