сві́снуць сов. и однокр.
1. в разн. знач. сви́стнуть;
~нуў параво́з — сви́стнул парово́з;
над галаво́й ~нуў аско́лак — над голово́й сви́стнул оско́лок;
у мяне́ ~нулі гадзі́ннік — прост. у меня́ сви́стнули часы́;
с. па ву́ху — прост. сви́стнуть по́ уху;
2. (политься) хлестну́ть;
з ра́ны ~нула кроў — из ра́ны хлестну́ла кровь;
◊ калі́ рак ~не — когда́ рак сви́стнет;
~ні! — ду́дки!
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
скалану́ць сов. и однокр.
1. встряхну́ть;
с. я́блыню — встряхну́ть я́блоню;
воз ~ну́ла на ўха́бе — безл. теле́гу встряхну́ло на уха́бе;
2. (о судорожном движении) передёрнуть, покоро́бить;
ад тваёй заўва́гі мяне́ ~ну́ла — безл. от твоего́ замеча́ния меня́ передёрнуло (покоро́било);
3. (жидкость) взболтну́ть;
с. малако́ — взболтну́ть молоко́;
4. перен. си́льно взволнова́ть; потрясти́;
гі́бель «Вара́га» скалану́ла Расі́ю — ги́бель «Варя́га» си́льно взволнова́ла (потрясла́) Росси́ю
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
обда́ть сов.
1. (облить) аблі́ць, мног. паабліва́ць;
обда́ть фру́кты водо́й аблі́ць фру́кты вадо́й;
обда́ть кипятко́м аблі́ць кі́пнем (кі́петнем, ва́рам);
обда́ть гря́зью аблі́ць гра́ззю;
2. (охватить, пронизать) ахапі́ць, паве́яць (на каго, што, чым-небудзь);
его́ обда́ло хо́лодом на яго́ паве́яла хо́ладам;
3. перен. агарну́ць, паве́яць (на каго, што, чым-небудзь);
меня́ обда́ло че́м-то родны́м на мяне́ паве́яла не́чым ро́дным;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
jaśnieć
jaśni|eć
незак.
1. яснець, святлець;
od słońca ~eją mi włosy — на сонцы ў мяне выгараюць валасы;
2. зіхацець, свяціцца;
wieżowce ~ały się światłem reklam — хмарачосы (гмахі) свяціліся агнямі рэклам;
3. віднець, світаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
przechodzić
przechodz|ić
незак. пераходзіць;
to ~i wszelkie granice — гэта пераходзіць усе межы; гэта выходзіць за ўсе рамкі;
dreszcze mnie ~ą na samą myśl o tym — мяне праймаюць дрыжыкі пры адной [толькі] думцы аб гэтым
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wait
[weɪt]
1.
v.i.
чака́ць
Let’s wait in the shade — Пачака́йма ў це́ні
The children wait impatiently for their holidays — Дзе́ці нецярплі́ва чака́юць вака́цыяў
That matter can wait until tomorrow — Гэ́тая спра́ва мо́жа пачака́ць да за́ўтра
2.
n.
чака́ньне n.
We had a long wait for the train — Мы до́ўга чака́лі цягніка́
Will you wait on me, please? — Ці вы мо́жаце мяне́ абслужы́ць?
•
- wait out
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
це́шыцца, ‑шуся, ‑шышся, ‑шыцца; незак.
1. кім-чым, з каго-чаго. Пацяшацца, забаўляцца. Доўга людзі цешыліся з цудаў, Што зрабіў быў Люцыян Таполя, Доўга з той батлейкі рагаталі. Танк. Чым бы дзіця ні цешылася, толькі б не плакала. Прымаўка.
2. кім-чым, з каго-чаго, без дап. і з дадан. сказам. Мець асалоду, задавальненне ад чаго‑н.; радавацца чаму‑н. Любіла Аксіння горача. Але нядоўга цешылася сваім шчасцем — няпоўных тры гады. Асіпенка. [Андрэй] цешыўся з Івана. Гэта быў не хлопец, а золата. Чарнышэвіч. Паміж альтанкай і сабачай будкай, пад разлапістым вязам, цешыўся ў лазовым крэсле-качалцы Радж, мой стрыечны брат. М. Ткачоў. [Гушка] цешыўся, што мае свайго каня. Чорны.
3. Мілавацца, радавацца. — Цалуюцца галубкі, цешацца, — усміхнулася Волька. Васілевіч. І цешыцца сэрца і цешацца вочы, Калі мы пабачым гурток дзе дзявочы. Броўка.
4. чым. Суцяшаць, абнадзейваць сябе. Праз некаторы час страляніна ад нас аддалілася, і мы пачалі цешыцца думкай, што цяпер выйдзем, напэўна выйдзем на свой маршрут. Няхай.
5. Злараднічаць. — Добрая лазня нашаму старшыньку! — ці то спачуваў, ці то цешыўся Карпечак. Аношкін. Я і не заўважыў, як тыя самыя хлопцы, якія некалі так цешыліся, калі Рыжы біў мяне на рынгу, цяпер на трэніроўках глядзелі на мяне з надзеяй, нават з нейкім страхам. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
mylić
myl|ić
незак.
1. kogoблытаць; уводзіць у зман; збіваць з толку (панталыку);
pozory ~ą — вонкавы выгляд падманлівы;
pan mnie z kimś ~i — вы мяне з кімсьці блытаеце;
2. co блытаць што; памыляцца ў чым
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
заты́чка і за́тычка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Тое, чым затыкаюць што‑н. Гумно было адамкнёна, а ў прабоі тырчала звычайная драўляная затычка, прывязаная да прабоя канаплянаю вяровачкай. Дамашэвіч. Раз-пораз Карней Адамавіч адкрываў затычку ў сцяне і праз шчылінку пазіраў на дарогу. Жычка. // перан. Пра таго, кім часта замяняюць, падмяняюць каго‑н. — Калі выбралі мяне старшынёю, дык і слухайцеся, а не хочаце — скідайце, — гаварыў Тамаш. — А толькі я затычкай не буду. Гурскі.
•••
Ад усіх дзірак (бочак) затычка — пра чалавека, які любіць умешвацца не ў свае справы.
Затычка ад пустой бочкі — пра непатрэбнага, лішняга чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жы́ва, прысл.
1. Наглядна, маляўніча, ярка. Прачытаў Сцяпан аб адным здарэнні на начлезе, дзе апісвалася вельмі жыва і натуральна, як дзядзька Мікола шукаў сваю люльку. Колас. // Выразна, яскрава. У Панасюка ўсплывае жыва ў памяці малюнак развітання з маткай. Яна галасіла, як па нябожчыку: — На каго ты мяне, старую, пакідаеш? Бядуля.
2. Хутка, паспешліва. Наталька жыва абулася ў свае старыя чаравічкі. Колас.
3. Ажыўлена, бадзёра, бойка. Гутарка на сходзе ішла жыва, хаця і бязладна. Дуброўскі. — Давай сыр! — жыва сказаў мужчына, хапаючыся за кошык. Самуйлёнак.
4. Дзейсна, актыўна; горача. Беларуская крытыка жыва адгукалася і на тую палеміку, якая разгортвалася на старонках усесаюзнага друку. Перкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)