тупі́к Месца, вуліца з выйсцем у адзін канец; закавулак (БРС). Тое ж турок (Краснап. Бяльк., Слаўг.).
□ в. Туркова Дзіс., Люб., ур. Ваўчкоў турок (лог) каля в. Шаламы Слаўг.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
ábwechselnd
1.
a зме́нлівы, зме́нны
mit ~em Erfólg — з пераме́нным по́спехам
2.
adv па чарзе́, то адзі́н то другі́; упярэ́мешку
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
dúrchschnittlich
1.
a сярэ́дні
2.
adv у сярэ́днім
ein Kílo kóstet ~ vier Éuro — адзі́н кілагра́м кашту́е ў сярэ́днім чаты́ры е́ўра
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
eins
num
1) адно́
2) адзі́н, раз (пры ліку)
halb ~ — пало́ва пе́ршай
álles ~ — усё адно́
wir sind ~ — мы ў зго́дзе
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
альдастэро́н
[ад альд(эгід) + гр. stereos = цвёрды]
адзін з гармонаў кары наднырачнікаў, які ўдзельнічае ў рэгуляцыі мінеральнага абмену ў арганізме жывёл і чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
лінгвагеагра́фія
(ад лац. lingua = мова + геаграфія)
раздзел дыялекталогіі, які вывучае тэрытарыяльнае распаўсюджванне тых элементаў мовы, якімі дыялекты гэтай мовы адрозніваюцца адзін ад другога.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
макраглі́я
(ад макра- + гр. glia = клей)
адзін з відаў нервовай тканкі жывёльных арганізмаў, састаўная частка нейрагліі; выконвае апорную і харчавальную функцыі (параўн. мікраглія).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мастаданаза́ўр
(н.-лац. mastodonsaurus, ад гр. mastos = сасок + odus, -ontos = зуб + sauros = яшчарка)
адзін з самых апошніх гіганцкіх лабірынтадонтаў, які жыў у трыясе.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
махая́на
(санскр. mahajana = вялікая калясніца)
адзін з двух кірункаў у будызме (побач з хінаянай; паслядоўнікі якога лічаць магчымым дасягненне нірваны не толькі манахамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
трансе́пт
(англ. transept, ад лац. trans = цераз + septum = агароджа)
архіт. адзін ці некалькі папярочных нефаў, якія перасякаюць пад прамым вуглом падоўжныя нефы будынка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)