ксіло́за
(ад гр. ksylon = дрэва)
монацукрыд з групы пентозаў, які ўваходзіць у склад пекцінавых рэчываў (гл. пекціны), слізяў, геміцэлюлозаў, дрэўны цукар.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ма́стыкс
(лац. mastix, ад гр. mastiche = жывіца)
смала масцікавага дрэва, якое расце ў Міжземнамор’і; выкарыстоўваецца для вырабу лакаў і ў медыцыне.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
паўло́ўнія
(н.-лац. paulownia)
лістападнае дрэва сям. бігноніевых з буйным лісцем, пашыранае пераважна ва Усх. Азіі; у Еўропе вырошчваецца як дэкаратыўнае.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
самшы́т
(перс. šimšed)
вечназялёнае дрэва сям. самшытавых з цвёрдай драўнінай, пашыранае пераважна ў Паўд.-Усх. Азіі, Міжземнамор’і, прыатлантычнай Еўропе і Афрыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
стэрку́лія
(н.-лац. sterculia)
лістападнае дрэва сям. стэркуліевых з цэльным лісцем і дробнымі кветкамі, пашыранае ў субтропіках; дае валакно і камедзь.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
таксо́дый
(н.-лац. taxodium, ад гр. taksos = ціс + eidos = выгляд)
вечназялёнае хвойнае дрэва сям. таксодыевых, пашыранае ў Паўн. Амерыцы; балотны кіпарыс.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
флёрдара́нж
(фр. fleur d’oranger = апельсінавы колер)
белыя кветкі памяранцавага дрэва або штучныя кветкі такога ж выгляду, якімі прыбіраюць маладую да шлюбу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
юбе́я
(н.-лац. jubaea)
дрэва сям. пальмавых з ядомымі пладамі, з соку якіх вырабляецца віно; расце на ўзбярэжжы Чылі; слановая пальма.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пары́пваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Рыпець злёгку або час ад часу. Парыпвае мост заінелы, На рэчышчы снег Белы-белы. Лойка. Трымаў невялікі марозік, і пад нагамі ледзь чутна парыпваў неглыбокі снег. Курто. Недзе ў лесе жаласна ціўкала птушка і парыпвала надломленае бурай дрэва. Сіняўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абвалі́ць, ‑валю, ‑валіш, ‑валіць; зак.
1. Абурыць што‑н. Абваліць склеп. Абваліць вугальны пласт. Абваліць падмыты вадою бераг.
2. Паваліць каго‑, што‑н. Абваліць дрэва. // Адолець у барацьбе. Тады меншы сын азвярэла кінуўся на брата, схапіў яго за грудзі і абваліў на падлогу. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)