перапужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Моцна спужаць, напужаць; перапалохаць. — Ціха ты! Дзяцей перапужаеш! Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сціхамі́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго-што.

Разм. Прымусіць весці сябе ціха; супакоіць. Сціхамірыць буянаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Няўзна́кі ’непрыкметна’ (Сцяшк.), неўзнакі́ ’тс’ (Варл.), няўзна́ч ’часам; ціха, непрыкметна; няўцям’, няўзна́чку ’непрыкметна’ (Нас.), неўзнаце́йку ’нечакана’ (Касп.). Да знак, знаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

mum

I [mʌm]

1.

adj.

маўклі́вы

2.

interj.

Ці́ха! Маўчы́!

II [mʌm]

informal

ма́ма

III [mʌm]

n., informal

хрызантэ́ма f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

га́гаць, ‑ае; незак.

Крычаць, гагатаць (пра гусей). Нажыраваўшыся за дзень, .. [гусі] ціха, але вельмі задаволена гагалі. Сташэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулаччо́, ‑а, н., зб.

Пагард. Кулакі (гл. кулак ​2). Ціха, агідна шапталася заядлае кулаччо вясковае. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патапе́ц, ‑пца, м.

Абл. Грузіла. І прыціхлі над вадою вудары.. Ціха булькнуў у ак[е]нца патапец. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шамце́ць, ‑мчу, ‑мціш, ‑мціць; незак.

Разм. Тое, што і шамацець. Шамцяць жыты неяк ціха-звонка. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэ́птам, прысл.

Вельмі ціха, бязгучна. — Палова на другую [гадзіну], — адказаў я шэптам, каб не разбудзіць астатніх. Ляўданскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Перацьме́ць (піряцьмець) ’перагарэць без агню: пражыць ціха’ (Юрч. СНЛ). Пад уплывам народнай этымалогіі з ператлець < пера- і тлець (гл.) ці з цямяна гарэць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)