Вершнячкі́ мн. л. ’верхнія фіранкі’ (Мат. Гом.) утворана ў выніку пераносу значэння паводле сумежнасці; параўн. вяршні́к ’верхні вушак у акне’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шырстрэ́к

(англ. sheer-strake, ад sheer = крывізна борта + strake = пояс)

верхні пояс бартавой абшыўкі корпуса судна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АКРА...

(ад грэч. akros крайні, самы аддалены, высокі),

састаўная частка складаных слоў, якая абазначае: 1) «які адносіцца да канечнасцяў, органаў, частак цела»; 2) «які адносіцца да вяршыні», «верхні», напр., акраверш, акрасома.

т. 1, с. 199

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ДЗЕ́ЙНЫ СЛОЙ ГЛЕ́БЫ,

верхні гарызонт трапічных і субтрапічных глеб, развітых на фералітнай кары выветрывання. Пад непасрэдным уздзеяннем каранёў раслін становіцца аднародным паводле саставу і марфалогіі, набывае буры колер і глебавую структуру.

т. 6, с. 103

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

uppermost

[ˈʌpərmoʊst]

1.

adj.

1) найвышэ́йшы, са́мы ве́рхні

2) найважне́йшы

3) наймацне́йшы, найвыдатне́йшы

2.

adv.

1) найвышэ́й

2) найважне́й

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вярох ’верх прадметаў, на які можна пакласці што-небудзь’ (Нік. Заг.), паўн.-рус. (паўсюдна) верех ’верх’; ’верхні паверх дома’; ’гара (у будынку)’; ’верхні слой, паверхнасць’. Відаць, бел. лексема складае адзіны бел.-рус. арэал. Гук ‑о‑ другасны, новы; ён узнік паміж дзвюма зычнымі, збег якіх цяжка вымаўляецца (Карскі, 1, 201). Параўн. гэту з’яву ў інш. словах: ваўк. zubiòr ’зубр’ (Федар., 1), лід. мудзʼор ’мудры’ (КЭС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гле́ба

(лац. gleba = грудка зямлі)

1) верхні пласт зямлі, на якім расце расліннасць;

2) перан. аснова, апора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

паве́рхня, ‑і, ж.

1. Вонкавы бок (звычайна верхні) чаго‑н. Паверхня металу. Паверхня кары галаўнога мозга. □ Вячэрняе сонца свяціла ў пакой, і на паліраванай паверхні стала засталася чорная бліскучая палоска. Шыцік. // Верхні пласт, слой чаго‑н. Паверхня вады. Паверхня снегу. □ [Дождж] ласкава барабаніў па парусіне, шамацеў па паверхні ракі. Шамякін. // Сукупнасць гор, нізін; рэльеф. Раўнінная паверхня. Паверхня Беларусі. □ Паверхня Марса фатаграфавалася ў праменях рознага колеру. «Беларусь».

2. У геаметрыі — мяжа, якая аддзяляе геаметрычнае цела ад знешняй прасторы або ад іншага цела. Паверхня шара. Цыліндрычная паверхня.

•••

Выйсці (усплыць) на паверхню гл. выйсці.

Слізгаць па паверхні гл. слізгаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фальцэ́т

(іт. falsetto)

1) муз. самы высокі верхні рэгістр 2 мужчынскага пеўчага голасу;

2) надта высокі, пісклявы голас.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

óber

a

1) ве́рхні, вышэ́йшы

2) гало́ўны, старэ́йшы, вярхо́ўны

die ~en Schúlklassen — старэ́йшыя кла́сы шко́лы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)