Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
oblige
[əˈblaɪdʒ]
v.
1) абавя́зваць; змуша́ць
to be obliged — быць абавя́заным каму́-н.
much obliged! — ве́льмі ўдзя́чны вам; шчы́ра дзя́кую
2) рабі́ць паслу́гу, ла́ску або́ прые́мнасьць
She obliged us with song — Яна́ зрабіла нам прые́мнасьць і засьпява́ла пе́сьню
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pretend
[prɪˈtend]
v.
1) удава́ць; прыкі́двацца; рабі́ць вы́гляд
She pretends to like you — Яна́ ро́біць вы́гляд, што ты ёй падаба́есься
He pretended illness — Ён прыкі́нуўся хво́рым
2) мець прэтэ́нзію на што
3) (to) прэтэндава́ць (на паса́д, ула́ду, та́лент)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
adept
1.[ˈædept]
n.
зна́ўца -ы, зна́вец -ўца, экспэ́рт -а m.
2.[əˈdept]
adj.
спрактыкава́ны, дасьве́дчаны, спры́тны
an adept tennis player — спрактыкава́ны, дасьве́дчаны гуле́ц у тэ́ніс
She is adept in getting her own way — Яна́ спры́тная настая́ць на сваі́м
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
даручы́ць, ‑ручу, ‑ручыш, ‑ручыць; зак., штокаму.
1. і зінф. Ускласці на каго‑н. абавязак выканаць што‑н.; даверыць выкананне чаго‑н. Вукрэй быў вядомы ў батальёне, як адважная, смелая, камбінатарская галава, і яму ахвотна даручылі арганізаваць і правесці разведку польскага тылу.Колас.
2. Даверыць каго‑, што‑н. чыім‑н. клопатам, апецы. Даручылі .. [дзяцей] клопатам цёці Фені, яна знойдзе.. чалавека, які прытуліць малых.Мікуліч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́лузацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
1. Выпасці са шкарлупіння, з цвёрдай абалонкі. // Вызваліцца з чаго‑н., з-пад чаго‑н. Грудок гэты толькі што вылузаўся з-пад снегу і яшчэ ўвесь чорны.Лужанін.
2.перан.Разм. Вырвацца, выкруціцца. Вылузацца з дужых рук. □ Мурашкі так абляпілі гадзюку, што яна... ніяк не магла ад іх вылузацца.Гурскі.// Выйсці з цяжкага, непрыемнага становішча, выкруціцца. Вылузацца з бяды.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акра́са, ‑ы, ж.
1. Аздоба, якая ўпрыгожвае што‑н. звонку, надае прыемны выгляд; упрыгожанне. І рабіне зноў радасна стала, Што жыццё і акрасу прыдбала.Журба.Мне здаецца, што гэта была яшчэ адна.. характэрнасць [К. Чорнага]: слухаць, як з чужога голасу гучыць слова, гэтая найпершая акраса любога твора.Скрыган.
2. Скорам, тлушч, якімі запраўляюць страву; закраса. Калі ў яе [Магрэты] часамі страва Выходзіла няўдала, Тады заўсёды яна справу Акрасай папраўляла.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асцяро́га, ‑і, ДМ ‑розе, ж.
1. Асцярожныя, далікатныя адносіны да каго‑, чаго‑н., выкліканыя бояззю пашкодзіць, патурбаваць. Я трымаў яе [Іру] у абдымках, пяшчотна, з асцярогай, як злоўленую маладую птушку.Пташнікаў.Падсунуўшыся блізка да Зосі, яна [Тэкля] з асцярогаю кранулася яе рукі.Гартны.
2. Ахоўныя меры, якія выкліканы неабходнасцю папярэдзіць непрыемную нечаканасць. Не палілі агнёў, нават цыгаркі і тыя з асцярогай хавалі ў рукаў.Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ду́ля, ‑і, ж.
1. Летні сорт ігруш з вялікімі і салодкімі пладамі.
2. Плод гэтай ігрушы. На грушы каля ганку Вісяць цяжкія дулі.Калачынскі.
3.Разм.груб. Кукіш, фіга. [Халуста] паказаў Настулі кулак, а яна яму дулю, і гутарка на гэтым кончылася.Чарнышэвіч.
•••
Даць (паднесці, паказаць) дулюгл. даць.
Дулю з’есцігл. з’есці.
Дулю табе (яму, ім і пад.) пад нос — лаянкавы выраз для катэгарычнага аднаўлення або нязгоды.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)